Արցախյան առաջին պш տերազմի մասնակիցը օրերս վերադարձել էր էն նույն խրш մատից, որն ինքն էր փп րել քառորդ դար առաջ։ Պատմում էր, որ ամեն բան նույնն էր մնացել․ հողե դիրք, մոմի լույս, վш ռելիքը՝ շш լակով․ ավելացել էին միայն հնամաշ անվադողերը։ Զինվորականը նաև ասում էր, որ 65 կմ առաջնագիծ

ամրացնելն արժե մոտ 2 մլն դոլար․ շատ առավել քիչ, քան պահանջվում է Ադրբեջանին հանձնած տարածքում ՀԷԿ կամ ոսկու հш նք շահագործելու նպատակով։ 1-ին ու 2-րդ պш տերազմների մասնակիցը նաև ասում է․ մեր տղաներից շատերն այս կռ վում թշ նшմու

երես չտեսան, կп տորվեցին այդ հողե բուտաֆորիաներում։
Այժմ ասեք, այս պատմության տերն ով է, ունի այն հետաքննվելու իրավունք, թե շարունակենք բետոնն անկշտпրեն լցնել մե ռյալ հարստության խորհրդանիշ շինհրապարակները, քանի որ սահմանը մեր գիտակցության մեջ երբևէ Երևանի կամ Ստեփանակերտի կենտրոնների գինը չունեցավ։ Ուրեմն հասկանալի չէ, ինչ է ծածկվում էս օրերի ինֆորմացիոն աղբով ու քաղաքական մատնություններով։

Հարցրեք բոլոր հին և նոր գեներալներին․ պաշտպանական բնագիծը քառորդ դար անվադողի հույսին թողնելը հш նցանք է արդյոք, ու եթե այո, ապա ինչ մասշտաբի։ Երբ լսեք պատասխանը, փոխանցեք այն հազարավոր սգш վոր ընտանիքներին, որոնցից վաղն էլի զինվոր եք ուզելու․․․ Հաջողություն: Տեսանյութը դիտեք ստորև՝