Նարեկ Սարգսյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է.
Երբ ես գրում եմ, որ երիտասարդ ամուսինների ու ծնողների միասին կյանքը անհնար է, որ ծնողները տհաճ են նորապսակների համար, թյուր կարծիք է ստեղծվում, որ ես իբր փնովում եմ ավագ սերնդին։ Երբ ասում եմ համատեղ ապրելը հետամնացություն է, ասում են. «Նարեկ, խի՞ ես վիրավորում»։

Ժողովուրդ ջան, ճշմարտությունը ասելը վիրավորան է՞։ Ըստ իմ կարծիքի՝ հետամնաց մարդը ոչ թե պետք է վիրավորվի, որ հետամնաց է, այլ պետք է սթափվի ու իր էշը քշելու տեղը փորձի թևակոխել քաղաքակրթության հաջորդ փուլ։ Չիմանալը ամոթ չէ, չիմացածի վրա պնդելն է ամոթ։ Մենք ապրում ենք 21-րդ դարում Ու մեր դարում ամոթ է, երբ երկու սերունդ մի հարկի տակ է ապրում։ Հարցն այն չի, որ սկեսուրը վատ մարդ է։ Կարող է սկիսուրն Է լավը, հարսը՝ վատը։ Կարող ա երկուսն էլ լավն են։ Հարցը ազատ, արժանապատիվ սոցիալական կյանքն ա։

Ցանկացած ջահել աղջիկ սկեսուր-սկեսրայրի ներկայությամբ արդեն կաշկանդված է իրեն զգում. Պետք չի որ իրենք ինչ-որ բան անեն կամ չանեն։ Ներկայությունն է կաշկանդում, հասկանում ե՞ք։ Երիտասարդ ամուսինները ուզում են առավոտից իրիկուն սիրով զբաղվեն, գիշերը կինո նայեն, ցերեկը քնեն, իրիկունը արթնանան, գիշեր-ցերեկ իրար խառնած ուտեն-խմեն, քեֆ անեն։ Բա 21-րդ դարում մարդը զրկված լինի Այդ տարրական հաճույքի՞ց։

Մի հատ մտածեք։ Իլոն Մասկը հեսա ուր որա թռնում ա Մարս, իսկ մեր ջահել հարսները լոգարանում հագնվեն նոր գնան ննջասենյա՞կ, որ սկեսրայրը չտեսնի։ Ցանկացած մարդ ուզում է առավոտյան լոգարան գնալուց չհագնվի, ցանկացած երիտասարդ տղամարդ ուզում է տեսնի, ոնց է զուգընկերուհին հավեսով գիշերվանից հետո լրիվ մերկ գնում բաղնիք կամ խոհանոց, հետո էլի հետ գալիս մտնում ծոցը։ Սրանք փոքր կենցաղային հաճույքներ են, որտեղ սկեսուրի «հոգատարությունը» ու սկեսրայրի շատ խնդալու «հումորները» լրիվ ավելորդ են։

Բա որ ծնողները ասում են. «Թող գան ապրեն, մենք չենք խառնվի ոչ մի բանում»։ Ո՞նց կարաս չխառնվես, եթե մենք օգտվում ենք նույն խոհանոցից և բաղնիքից, ո՞նց։ Հնարավոր չի, դու ուզես-չուզես քո ներկայությամբ արդեն խառնված-պրծած ես։ Բա որ տղայի ծնողները հարսին «հավանում» են կամ «չեն հավանում»։ Բա որ ասում են. «Մաման չի հավանում էդ աղջկան», եղբայր մաման չի հավանում թող մաման չամուսնանա իրա հետ, դու հո՞ հավանում ես։ Կամ «Պապան հավանում է». Պապան գլուխը պատով է տալիս, պապան թող մամային հավանի։ Բա որ ջահել հարսին դաստիարակում են։

Իբր իրա լավի համար։ Տասնութ տարեկանից հետո ի՞նչ դաստիարակություն։ Դաստիարակող ե՞ք՝ ինքներդ ձեզ դաստիարակեք, որ քիթներդ չխոթեք ուրիշի կյանքի մեջ։ Կամ որ ասում են՝ հարսը պիտի էս անի, սենց լինի, նենց լինի… չէ՛, ոչ մեկը ոչինչ չպիտի լինի։ Մարդը ազատ է, թողեք ոնց ուզում են ապրեն։ Հիշում ե՞ք, որ «Մեր բակ»-ի մեջ Հրանտը Աշոտին հարցնում Է. «Բա ո՞նց ես ջոկում էս ծովախոզուկներից որն ա որձ, որը՝ էգ», Աշոտը ասում ա. «Իմ համար մեկ է, կարևորը իրանք ջոկեն»։ Նույնն էլ նորապսակների մոտ է։ Եթե իրանք իրար հավանել են, մնացածը ի՞նչ իրավունք ունեն ծպտուն հանելու։ Անգամ կարծիքի իրավունք չունեն, եթե իրենցից կարծիք չեն հարցրել։ Ծնողները մի պարտականություն ունեն ընդամենը. լինել ընդգծված հարգալից իրենց զավակի ընտրության հանդեպ։ Վերջ։

Բա որ հետամնաց զանգվածը ասում ա. «Մենք մեր ծնողին չենք թողնի» – էն տոնով, կարծես ծնողի ոտը կոկորդիլոսի երախում ա, որ թողնես, պիտի ուտի։ Ի՞նչը չես թողնի, եղբայր։ Ծնողդ որ շարունակի ապրել իր տանը, դու էլ գնաս ապրես քո՛ տանը, դա տենց դաժան հանցագործություն ա՞, դու էլ հանցագո՞րծ։ Բա որ ասում են. «Վատառողջ Է, բա որ մի բան պատահի՞»։ Ու էդ ամեն ինչի զզվելին գիտե՞ք որն ա։ Որ կեղծավոր են։ Ուզում են ցույց տան իբր. «Տեսեք, մենք ոչ թե տուզիկ մեռնում ենք, այլ մեր ծնողին ձեզնից շատ ենք սիրում»։ Ո՜չ, բարեկամներ, դուք ձեր ծնողին մեզնից շատ չեք սիրում, դուք տուզիկ մեռնում եք։

Ես ձեզնից պակաս չեմ սիրում իմ ծնողներին, հարազատներին, ընկերներին և բարեկամներին։ Սակայն որ սիրում եմ, գնամ բոլորի հետ մի տան մեջ ապրե՞մ։ Հնարավոր չի՞ ուզածդ ժամանակ հանդիպել ծնողներիդ, հյուր գնալ, հյուր կանչել միասին ժամանակ անց կացնել, կյանքը վայելել, հետո էլ ամեն մեկդ գնալ ձեր տանը քնել ու անձնական կյանքը վայելել։ Պիտի անպայման իրար թունավորեք, իրար միս ուտեք, իրարից բամբասեք, որ դառնա «Ավանդական հայկական ընտանի՞ք»։ Էլ չասեմ, թե ինչ խայտառակ բարքեր են տիրում համատեղ կյանքի ընթացքում, ով ումից ոնց է բողոքում, ինչ անտակտություններ են անում – կարճ ասած մի խայտառակ վիճակ։ Դուք ասեք, քանի՞ դեպք գիտեք, որ սկեսուրը հարևանների հետ բամբասում է հարսից։ Մի՞թե դա սարսափելի չէ։

Ես, որ ուրիշների կյանքով չեմ հետաքրքրվում, տասնյակից ավել դեպք գիտեմ, թե ինչպես է տղայի մայրը քանդել սեփական տղայի ընտանիքը։ Բառացիորեն լոմը վերցրել և քանդել։ Դեպքեր գիտեմ, երբ աղջկա մայրիկն է քանդել։ Դեպք գիտեմ, երբ երկուսով են քանդել, ամեն մեկը մի կողմից։ Բա իմ չիմացա՞ծ դեպքերը։ Թող յուրաքանչյուրը հիշի իր ծանոթ-բարեկամների մեջ ինչքան ընտանիք կա, որ նույն խնդիրի պատճառով թունավորել է կյանքը։ Ու այսքանից հետո «հետամնաց» բնորոշումը ինչ-որ մեկին կոպիտ ա՞ թվում։

Հետամնաց մարդիկ սեփական հետամնացությունը արդարացնելու հազար Տարբերակ ունեն. «Փող չկա, ո՞նց տուն վարձենք, այս մեծ տունը թողեն ու՞ր գնան, բա հիվանդ ծնողիդ ո՞նց թողես»։ Հասկացանք լավ, էնպես չի դուք հումանիստ եք, մենք էլ գազան։ Սեփական ծնողին խնամելը նորմալ բան է, հերոսություն չի։ Աստված չանի, եթե կա հիվանդություն, սով, համաճարակ, պայքար կամ բնական աղետ, այդ դեպքում կանոնները փոխվում են։ Երկրաշարժի ժամանակ դու քո ծնողի հետ էլ մի սենյակի մեջ կապրես, 10 ընտանիքով էլ կապրեք, անծանոթ մարդուն էլ ծածկ կտաս, թեկուզ տարիներով։ Սակայն մենք խոսում ենք բնականոն կյանքի մասին։ Օրինաչափության մասին։

19-րդ դարում մի մեծ սենյակում մի քանի եղբայր քնում էին իրենց կանանց հետ։ 5-6 ընտանիք, 4 սերունդ մի տան մեջ էին համատեղ ապրում։ Ղազարոս Աղայանը այս թեմայով մի վեպ ունի, կարծեմ կոչվում է «Բաժանություն», որտեղ հենց էն խնդիրն է քննարկվում, որ անհրաժեշտ բաժանվել մեծ ընտանիքից։ Բա եթե Այդքան ավանդական եք, առաջարկեք, որ եղբայրները իրենց կանանց հետ մի սենյակում քնեն։ Խի՞ չեք առաջարկում, այ տուզիկ «ավանդապաշտներ»։ Բա ավանդականը դա Է։ Ժողովուրդները այդ տարբերակով ապրել են հարյուրամյակներով։ Սակայն հիմա չեն ապրում։ Գիտե՞ք ինչու։ քանի որ հիմա 21-րդ դարն ա, ոչ թե 19 –րդ դարը ու բացի ձեզնից ոչ ոք մեղավոր չէ, որ դուք լռվել-մնացել եք 19-րդ դարի կեսերում։

Ինչքան էլ դուք արդարացնեք ձեր հետամնացության փաստը, դրանից բան չի փոխվելու։ Ցանկացած մարդ իր հոգու խորքում գիտի, ինքը իր ծնողների մոտ է խնամելու համա՞ր, թե՞ տուզիկությունից դրդված է։ Բոլոր դեպքերում իմ համոզմունքն է, որ ծնողների ու ջահել ամուսինների միասին կյանքը ինչպես էլ ընթանա, կա՛մ ավարտվելու է պայքարով, կա՛մ երջանիկ ֆասադի ետևում ինչ-որ մարդիկ տառապելու են Ամբողջ կյանքի ընթացքում։