Շուշան Ղազարյանը գրում է.
Երկրին մազի օգուտ չտված տզրուկները, այժմ էլ Ջուլֆալաքյանի ամորձիներից են կախվել: 30 տարի սրանց մեթոդը չի փոխվել, լղ վել մի հեղինակության, որ իրենց ոչն չությունը գոնե մի ձեւով նկատվի: Ոնց որ եղավ 1990 թվականին, երբ ՀԽՍՀ ԳԽ նախագահի վրա հարձ ակվել ծե ծելուց
ու պետության ղեկավարի աշխատանքային սեղանի վրա անբնական կարիքներ հոգալուց հետո, որոշ «բիլակով» ԲՏՌ֊ կնիկներ պաշտոն ու բնակարան ստացան: Պատմությունը կրկնվում է: Երկիրը հեղինակություն չպիտի ունենա: Ամենքն իրար հավասար պետք է լինեն՝ իրենց բշ տիկային գոր շության թա րախահոտին համապատասխան:
Վարկաբեկեն, ստո րացնեն, իջեցնեն, հավասարեցնեն իրենց քու րջահոտ ոչն չության աստիճանին: Այժմ էլ կպել են աշխարհի չեմպիոնից: ԲՏՌ֊ը սրբություն չունի, դա իր գլխավոր նշանն է: Ինքն արդեն երեսուն տարի առաջ է հատել ռուբիկոնը: Ամեն բան կարելի է: Ու սլ անում է: Այսպես սլանալով էլ, չեմ պիոնից հետո, մի օր նորից
կհայտնվի պետության հերթական ղե կավարի աշխատանքային սեղանին՝ իր անբնական կարիքները հոգալու: Անհնարին ոչ մի բան չկա այս կյանքում, պետության ղեկավարի աշխատանքային սեղանը պետքարան կարծելուց զատ: Տա ռապանքս փորձ ունի: