Տիգրան Սիմոնյանը գրում է.
Ցանկանում են հանրահավաքներ կազմակերպեն , մարդիկ են հավաքագրում , մեկին փող , մյուսին գործ , մեկ ուրիշին մի ուրիշ բան խոստանալով , որ գան հանրահավաքի , որ հանրահավաքի վայրում գոնե մի քիչ մարդ լինի ։ Ուզուն шխմախ , դու էդ մարդուն կш շառել , բերել էս մեյ դան , որ

քшրոզ անես էդ մարդուն , թէ դու ավելի լավ կղեկավարես երկիրը և կդարձնես անկшշառ երկիր ։ Տու պոյ գյա դա , դու չես կարողանում 3 բառից կազմված նախադասության մեջ բառերն էնպես դասավորես , որ միտք ստացվի , սակայն ուզում ես խոսես դպրոցից , գրքից , բառ ու բանից ։ Անբ шրո մարդ , փոխանակ եկեղեցում

տառեր ստեղծես , այլ ղա լաթություն ես անում և ցանկանում ես խոսել սե ռակաբանությունից ու դաստիարակությունից ։ Հի մար մարդիկ , այս յուրաքանչյուր հի մարությունների փոխարեն սեր ստեղծեք ձեր շուրջ , որ մարդիկ սիրեն ձեզ ՝ ա տելու փոխարեն , սիրեն ձեզ ՝ վա խենալու փոխարեն , հպարտանան ձեզնով ՝ ամաչելու փոխարեն ։ Այ , այդ

պահին, հենց ցանկանաք խոսել , մարդիկ ինքնակամ են համшխմբվելու ձեր շուրջ բոլորը , որպեսզի խելոք խոսք լսեն , որ վաղվա անելիքն իմանան ։ Ու պետք չի լինի գումար բաժանել , հի տլերի կեցվածքն ընդունել և գլխից դուրս եկած հի մարությունները դուրս տալ հանրահավաք կազմակերպելու համար ։ Սեր , սեր սփռեք ձեր շուրջը , հի մարիկներ և գ ժուկներ ։