Հայկ Ստեփանյանը գրում է.
Չեք կարող։ Ոչ դու՛ք, ոչ ձեր փողե՛րը, ոչ էլ ձեր հովանավորները, պարզապես չեն կարող դիմակայել բռ ունցք դարձած մի ողջ Ժողովրդին։ Գիտեմ դժվար է ընկալվում, իսկ ավելի դժվար մա րսվում այդ միտքը,
որ դու երեսուն տարի անց նորից ոչինչ ես ու նորից կո տրված տաշտիդ առաջ ես հայտնվել, սակայն հաշտվել է պետք այդ մտքի հետ։ Օր առաջ գիտակցել և օր առաջ խնդրել Աստծուն, որ ների ձեզ, ձեր հան ցանքների համար։ Բոլորդ վերադառնալու եք 1997
թվական ու այդժամ կտեսնենք, թե հավասար պայմաններում արդյո՞ք կկարողանաք միլիարդատեր դառնալ… Դեռ գալու է ժամանակը, երբ հիմիկվա մեծ մեծ խոսացողները՝ վիրավորող ու զր պարտողները, հրաժարական պահանջողները, վերբովկա
եղած շպիոնները, 5 հազար դրամանոց ղժղժացողները չո քեչոք գալու են մեր ոտքերն ընկնեն ու ներում աղերսեն։ Խնդրելու եք, որ Քրիստոնեաբար ներենք ձեզ, սակայն արդյո՞ք Աստված կների՞։ Չէ՞ որ էլի կեղծ եք խնդրելու…
Ժողովրդինը՝ Ժողովրդին