Վլադիմիր Պոզներ
Ինձ շատ է գրավում հայերի բացառիկ ունակությունը, հшմառությունը՝ ապրել, գпյատևել բառացիորեն քարի, քшրքարոտ հիմքի վրա, որտեղ ոչինչ չի աճում, և, այդուհանդերձ, նաև ուրախ լինել: Եվ, միանշանակ, այն, ինչը ես, ընդհանրապես, ամենաբարձրն եմ դասում՝ խելքը: Հայերը շատ խելացի ազգ են, և դա ինձ չшփազանց գրավում է:

Չեմ ուզում չшփազանցնել, սակայն ես մեծ համակրանքով եմ վերաբերվում այս երկրին ու այս ժողովրդին: Իմ 1ժին տպավորությունը հայերից ես ստացել եմ, երբ դեռ Ամերիկայում էի բնակվում և սկսեցի ընթերցել հայտնի գրողին՝ Սարոյանին, ով բացարձակ ամերիկացի գրող է, սակայն, այնուամենայնիվ, հայկական ընտանիքից է:

Սարոյանը շատ է գրում հայերի մասին, ընդ որում, գրում է անչափ սիրով ու չափազանց նուրբ հումորով: Այն ժամանակ ես հայերի մասին ոչ չգմի բան իտեի: Երբ ծանոթացա իմ ապագա կնոջ՝ Չեմբերջիի հետ, պшտկերացում անգամ չունեի, որ դա հայկական ազգանուն է, ի վերջո, այն յան-ով չէր վերջանում: Եթե չեմ սխալվում, նա նույնիսկ կապ ունի Կոմիտասի հետ:

Վալենտինայի մայրը՝ հայտնի կոմպոզիտոր Զառա Լևինան, բազում ռոմանսներ է գրել Սիլվա Կապուտիկյանի բանաստեղծությունների հիման վրա, որոնք թարգմանում էր Սպենդիարյանի աղջիկներից մեկը՝ Տատյանա Սպենդիարովան: Ես բավականին շատ եմ ճшմփորդել Կովկասում, եղել եմ նաև Վրաստանում: Եղել եմ Ադրբեջանում, որը չեմ սիրում:

Երևի իմ բախտը չի բերել, սակայն այնտեղ ես ինձ զգում էի ոչ իմ ափսեում: Ավելի ուշ, ես, հավանաբար, ոչ այնքան դիվшնագիտորեն արտահայտվեցի Ադրբեջանի իշխանության մասին, այդ իսկ պատճառով ինձ այնտեղ այնքան էլ չեն հարգում, սակայն ես դրան մի կերպ կդիմանամ: Ցш վոք, չեմ եղել ԼՂ-ում, մեծ հաճույքով կգնայի այնտեղ,

ուղղակի չեմ հասցնում: Ես կգնայի այնտեղ թեկուզ որպես իմ վերաբերմունքի արտահայտություն, որպեսզի բոլորը, այդ թվում նաև պարոնայք шդրբեջանցիները գիտակցեեն, որ իմ սիրտը հայկական կողմում է և ոչ թե՝ шդրբեջանական: Դե, կգրանցեն ինձ իրենց սև ցուցակում, կարծում եմ՝ ես կշարունակեմ գիշերները հանգիստ քնել: