Հասմիկ Խաչատրյանը գրում է. Երբեք չէի կարծի, որ ՊԲ-ի հայտարարած զինվորի մա հվան մասին լուրը կարա հարևանիս երեխային վերաբերվի, ով մի ամիսա, ինչ զորակոչվելա բանակ։ 3 օր ա սուգ ա էս մարդկանց տանը, սպասում են երեխայի դի ակը բերեն, օրը 100 մարդա գալիս, գնում,

մի քանի անգամ շտապօգնության բժիշկներն են այց կատարում։ Քիչ առաջ անմարդկային ճիչ լսեցի, կին էր, էնպես գոռաց, որ սաղ հшրևանները դուրս վազեցին տներից, չհшսկացա ինչ տեղի ունեցավ, սակայն քանզի էլի շտшպօգնության մեքենա նկատեցի մուտքի մոտ, կարծեցի, որ դի ն են բերել արդեն, ու ճիչը դրա հետ

կապեցի։ Հետո Մաքսին տարա զբոսանքի, հարևաններից մեկը, թե` բարև Հասմիկ ջան, գիտե՞ս, պարզվումա, որ էդ տղան չի մահ ացել, պա յթյունի ժամանակ մտել ա ինչ-որ բունկերի մեջ, չի կարողացել դուրս գա, մտածել են` զո հվելա, էսօր տարածքի մոտակայքով մարդ ա անցել, օգնության ճիչեր ա լսել, հանել են զինվորին,

պարզվել ա, որ զո հված համարվող զինվորն ա։ Ես ինքս չեմ ճшնաչում տվյալ երեխային, իրենք նոր են տեղափոխվել մեր շենք, սակայն երջանիկ եմ իրա ընտանիքի համար։ Պարզվումա` ուրախության ճիչն էլ կարա մա հու աստիճան վա խենալու լինի։ Մի սխալմունքի երջանիկ պատմություն։