Աշոտ Գրիգորյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրառում է արել, որտեղ մասնավորապես ասվում է. Պատմությունը կրկնվում է.. միայն անունները և դեպքերն են փոխվել։ Վահեն… 1992թվականի սկիզբն էր. Շուշիից անդադար ռմ բակոծվում էր Ստեփանակերտ քաղաքը, իսկ Շուշիին զի նամթերքով մատակարարում
էին Լաչինչից: Ամեն օր մի քանի բեռնատար՝ լցված զի նամթերքով Լաչինից սլանում էր Շուշի, ու յուրաքանչյուր օր ևս մի քանի Հայկական օջախ էր ավի րվում.. Կյանքի չափ էական էր օր առաջ փակել Լաչին-Շուշի ավտոճանապարհը: 92-ի փետրվար ամսին մեզ՝ հինգ-վեց ֆիդայու նշանակված էր հատուկ գործողություն.
պայ թեցնել ճանապարհով գնացող կամազը՝ իր ողջ զի նամթերքով: Խմբում ամենափոքրը Ճուտն էր՝ Վահեն.. 16 տարեկան էր, ամիսներ առաջ տնից փախել և եկել մեր հետ հավասար Հայրենիք էր կերտում: Մոտ 1 ամիս համոզեցինք, որ հետ գնա, անօգուտ.. վճռական էր Վահեն:
Նա իր տարիքի համեմատ չափազանց խելացի էր, մի քանի օրվա ընթացքում սովորեց մեր բոլոր զի նատեսակների օգտագործումը: Ազատ պահերին էլ լուրջ և ծանր գրքեր էր կարդում: Հենց հասանք ճանապարհին, շունչ էինք ցանկանում քաշել.. հեռվից մեքենայի ձայն լսվեց: Որոշել էինք ակա ններ դնել ճանապարհի վրա, որոնք կպայ թեին մեքենայի ծանրությունից:
Ակ ան դնելու ժամանակ չկար, բեռնատարը մոտենում էր չափազանց արագ. թաքնվեցինք ծառերի ետևում, որ անցնի… վայրկյաններ էր մնացել, որ մոտ գար բեռնատարը. և… Վահեն վերցրեց տանկի ակ անը և վազեց դեպի ճանապարհը: Փոս փորելու ժամանակ չկար.. Վահեն ակ անը դրեց ճանապարհին, ինքը պառկեց ակ անի վրա, վրան էլ Հայկական դրոշը փռեց… Բեռնատարը եկավ ու տեսավ Վահեի
<<մարմինը>>, մտածեց, թե Հայի դ իшկ է, որն ընկերներն են թողել, վրան էլ դրոշը գցել, որ Հայեր անցնելիս լինեն դ իակը վերցնեն հետները: Վարորդը քշեց հենց Վահեի վրա.. անցավ վրայով.. պшյ թեց ակ անը.. պայ թեց բեռնատարը…. պայ թեց նաև Վահեն.. այս ամենը էնքան արագ տեղի ունեցավ, որ շո կի
մեջ նույնիսկ չկարողացանք կանխել նրա քայլը.. հետո մшր տի բռնվեցինք զեն քը տեղափոխող մյուս մեքենայի զինվորների հետ.. զի նшմթերքը Շուշի քաղաք չհասավ. Վահեն էլ տուն չհասավ. չհասավ ծնողներին. Վահեն սիրած աղջիկ ուներ.. նպատակներ ուներ Վահեն….