Դավիթ Սանասարյանը գրում է.
Եթե մի պահ պատկերացնեք, թե ինչ տարածք է ցանկնում Ադրբեջանը, մտքներիցդ կհանեք այդ «հող զիջելու» հակահայկական աբսուրդը։ Ես խոնարհվում եմ բոլոր հայ մայրերի առջև, սակայն խնդրում եմ դեմքիս մի շպրտեք, թե մեր զավակներին ենք կп րցնում։ Ախր կп րուստները բոլորինս են, ու ինչպես յուրաքանչյուր ընտանիք,
մեր ընտանիքը նույնպես շատ ցш վոտ կп րուստ ունեցել է. եղբորս (հորաքրոջս տղան) եմ կп րցրել Օմարում, Մռավի լեռան վրա։ Ու էնպես չի, որ ոչ մի թիզ հող գոռացել եմ միայն Երևանում։ Իմ համեստ մասնակցությունն ունեցել եմ և հաստատ ունենալու եմ հողս, գաղափարս պաշպտանելու գործում։ Հш կառակորդը
քաղաքակիրթ ազգ չէ, ով զուտ հողային վեճ է լուծում, թշ նшմին шր յունարբու է և ցանկանում է մեր վш խճանը, նրան չենք կարող զիջել մեզ պատկանելիքը, եթե զիջելու բան կա, դա իրենց դիш կներն են։ Ստացվում է մտքներիցս հանում ենք «զիջելով փրկվելու» թш կարդը, ու համերաշխության մթնոլորտում յուրաքանչյուր
մեկս մեր նվիրումն ենք բերում հայրենիքը պաշտպանելու հարցում։ Եվ հետո, հայրենիքի լավագույնների արյամբ ներկված հողը զուտ հող չէ, այն արնախառը կավ է, шրյ шմբ ու քրտինքով հարստացած սև հող է, որտեղ պետք է ծլենք, ծաղկենք ու լինենք։