Սիրուշո Գասպարյանը գրում է. Իսկ հիմա հարց.
Լավ դու… հենց դու, թույլ կտայի՞ր, որ սեպտեմբերի քսանյոթին Նիկոլը հելներ ու ասեր սպասեք, մի խփեք, տալիս ենք, մի կռվեք, մի պահեք ձեր հայենիքը, տալիս ենք և վերջ, մեզ ոչ մի զո հ պետք չի։
Դու կհամաձայնվեի՞ր, դու կասեիր լա՞վ հանձնի, էլ չգանք մեր հողը պաշտպանելու, էլ չտա՞նք կյանքի ու մш հվան կռ իվ հանուն մեր հողի։ Ի՞նչ եք խոսում, դուք ադեկվատ ե՞ք: Մարդը մինչև վերջ հույս ա ունեցել, լավ իրա անձին թողնենք մի կողմ, յուրաքանչյուրս մեր մեջ վստահ ենք եղել, որ մեր ուժով ու միասնականությամբ
հաղթելու ենք, ամեն մեկս հասկանում ենք, որ իրանց հազար զինվորը, մեր հարյուրի դեմ ա կռ վելու, սակայն միևնույնն ա սш տկելու ա։ Մեր հզոր Բանակը միևնույնն ա հաղթած ա, մենք Բանակին էինք վստահում չէ՞
Իսկ ինչ վերաբերվում ա ներքին թուրքերին, ներսի ազգադավ լր բի
վաստակներին, անկեղծ էս պահին ամոթս իրանց հետ կապված ա ավելի շատ, քան որոշման… Անկեղծ ավելի վատ եմ զգում էս խայտառակության համար, քան այս գիտակցված փոխզիջումների…
Կուզեի՞ք մինչև վերջին զինվորը ու հայը
Չէիք ուզի չէ՞: Դե սուս մնացեք ու սպասեք հետագա զարգացումներին… Ցш վը բոլորինս ա…