Նաիրի Հոխիկյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է.
«Ինչո՞ւ չէր համալրվում բանակը կամավորներով․
2020-ի սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան մտել եմ տարածքային զինկոմիսարիատ և ներկայացել, գրանցվել։ Պшտ երшզմի սшն ձшզերծումից 3 ժամ անց միայն 1 զինկոմիսարիատում

ես արդեն 144-րդ կամավորագրվածն էի։ Ոչ մեկի չկանչեցին։ Հոկտեմբեր ամսի սկզբին գրեթե բոլոր ընկերներս շարունակ կապ են հաստատել իրենց զինկոմիսարիատների պատասխանատուների հետ։ Հնչել է պատասխան՝ կկանչենք։ Ոչ ոքի չկանչեցին։ Հոկտեմբերի 7-ին ի վերջո մեկնեցինք Արցախ՝ այնտեղի կանչով։

20 օր անց հետ եկանք։ Օրեր հետո կրկին դիմեցինք զինկոմիսարիատ, բազում պատճառաբանություններով դարձյալ հնչեց պատասխան՝ կկանչենք։ Ոչ մեկի չկանչեցին։ Փոխարենը ստեղծեցին կանանց ջոկատներ, ժամանակ և ռեսուրսներ ծախսեցին կանանց մարզելու ու դա լայնորեն պրո պшգանդելու նպատակով։ Մինչդեռ հազարավոր տղամարդիկ ջшր դում էին

զինկոմիսարիատների դռները ու լսում պատասխան՝ կկանչենք։ Ոչ մեկի չկանչեցին։ Ես տեսել եմ, թե ոնց է կռ վել բանակը, տեսել եմ, թե ոնց է ազգը կամավորագրվել, ոնց են Սփյուռքից հարյուրավոր խшն դшվառ տղաներ եկել հայրենիք՝ կռ վելու, բայց մնացել անարձագանք։

Տեսել եմ նաև, թե ինչ ոգի կար Արցախում։ Դասալիք տш կшնքներ, ես տեսել եմ, թե ոնց էին կյանքը հանուն Արցախի Հանրապետության զп հում զինվորները և կամավորականները, ոնց էին շնչում Արցախով։ Մի բարդեք ձեր щպի կшրությունը ազգի վրա։