Աբերտ Գևորգյանը գրել է. Նիկոլին ու Արայիկին հիմա միայն հասկանում ա սահմանին կանգնած զինվորը, ով լացելով խնդրում էր, որ 100-ավոր մարդիկ չփախնեն, մնան հետները, չթողեն պոստերը, գիտակցեն, որ պш տերազմը տենց էլ լինում ա, խաղ ու պար չի…
Եթե շարունակվեր՝ իրոք, աշխարհագրություն ով գիտի կհասկանա, որ 1000-ավոր տղերք սահմանին կանգնած կմնային շրջափակման մեջ եւ կզп հվեին ամենադш ժան մ шհով… Եթե սկզբից էլ հանձնվեր, ինչը 30 տարի քայլ-քայլ պլանավորվել ա, ազգը չէր ների, էն պոստերից փախածները չէին ների, իրանք կասեին ինչի տվեցիք,
մենք կկռվեինք, Նիկոլն էլ էր վստահ, որ կկռվեին, սակայն պш տերազմի արդեն 4-րդ 5-րդ օրը գիտակցեց, որ զինվորը տեղում ա, կռվում ա, իսկ թիկունքից եկած օգնությունը սկի առш ջնագիծ չի հասնում, կիսից փախնում ա հետ, ու ստեղ հեքիաթներ չպատմեք, փախնողներ եղել են աներևակայելի շատ…
Չափից դուրս շատ… Մեղադրե՞լ իրանց…Իհարկե չմեղադրել, անձամբ իմ սուբյեկտիվ կարծիքով իրանք մш հվան բերան էին գնում անպատրաստ։ Ո՞վ էր մեղավոր, երևի հրամանատարության ամենավերևները, ում հույսով Փաշինյանը գնաց մինչև վերջ, հավատալով, որ կռվով մենք կպաշտպանենք Արցախը, սակայն
ՄԵՆՔ չպաշտպանեցինք, զորքը պաշտպանեց, իսկ մենք զորքի կողքից 100-ներով փախանք, ու զորքը մնաց մենակ, արդեն ուժերը սպառած, կորոնայով ու լիքը այլ հիվանդություններով, Նիկոլի եւ Արայիկի հետ, ովքեր որ ստիպված են
պատասխանատվությունը մի ամբողջ ազգի վերցնել իրենց վրա.. Սակայն մենք էս չենք հասկանա, մենք մեղադրեու ենք մեկ ա, որ կամ պիտի չկանգնեին, պայքարեին մինչև վերջ, կամ պիտի ամենասկզբից տային, որ զп հեր չտանք..))) Ալբերտ Գևորգյան