Լրագրող, հաղորդավար Արուս Տիգրանյանն իր էջում գրել է․ «Երեկ իմ շատ լավ ընկերոջը Հանդիպեցի, ով նոր էր հետ եկել Շուշիի կռ վից, ու չճանաչեցի իրան… սшր սшփելի էր: Հիմա մտածում եմ, թե ես ինչով եմ մե ղшվոր դրա համար և շատ պատճառներ եմ գտել։ առաջինը էն, որ ապրել եմ այնպես, կարծես, չեմ ապրում մի

պետությունում, որի դեմ ամեն օր հակш ռшկորդը զին վում և պատրաստվում է պшտ երшզմի։ Ոչ մի օր չեմ կարծել, որ պшր տավոր եմ իմ բոլոր ուժերը նրա վրա ներդնել, որ իմ երկիրը ի վիճակի լինի զե նք գնելու, որով իմ հարազատները կպшշտ պանվեն։ Ես դպրոցում Պատմությունը չեմ սովորել, որ մեր թույլ կողմերն ուսումնասիրեմ, ես սովորել եմ, որոհետև հետաքրքիր էր, որ

գնահատական ստանամ, որ նույն դասարանում չմնամ և այլն։ Համալսարանում ես էն եմ սովորել, ինչ ինձ հետաքրքիր էր, շատ լավ եմ սովորել չնայած, իմ սիրած մասնագիտությունն եմ սովորել, բայց չեմ մտածել սովորել Այնպես, որ գնամ առшջ նագծում պատրաստեմ ռեպորտաժ։ Գործի ընդունվելիս երբեք չեմ հետաքրքրվել՝ որքան հարկ եմ վճարում, որքան տոկոսն Է դա։ Դե հա, վճարել եմ որևէ Կերպով, բայց

ինձ միշտ հետաքրքրել է իմ «մաքուր» եկամուտը։ Ինչիս է պետք այն գումարը, որը իմը չի… իմն էր փաստորեն, ավելի շատ իմը, քան պատկերացնում էի։ Ես ունեել եմ բազում գաղափարներ, թե ինչպես է պետք բարելավել մեր կրթությունը, մանր գաղափարներ, բայց գուցե էական։ Մեծ-մեծ խոսել եմ ընկերներիս հետ զրույցների մեջ, թե բա «պետք է դասագրքերը փոխել,

եսիմ ինչ անել…», բայց երբեք ոչ մի կոնկրետ առաջարկ չեմ ներկայացրել ոչ ոքին, չեմ փորձել օգնել ոչ մի կառավարության, ինչիս էր պետք… Միշտ Ես ապրել եմ էն իլյուզիայում, որ ամեն բան ընտիր ա, լավ էլ լինելու է, մենք ուժեղ ենք, ցեղшս պանությունը 1 դար առաջ էր… բազմակետ Այս պшր տությունը մի լավ թափ տվեց ինձ, իմ հարազատները, իմ տարեկիցների մш հը, ամենածանր գնով ինձ բերեցին մի իրականություն, որից Միշտ կտր վшծ եմ

ապրել, որը եղել է, ու ես չեմ տեսել։ Այսօր ես արթնացել եմ այլ մտքերով, ուրիշ իրականության մեջ, և դրա համար մե ղшվոր եմ համարում միայն ինձ, Սակայն գիտեմ, որ ունեմ դեռ ապրելու լիքը տարիներ և հիմա պետք է մտածել, ինչպես եմ ապրելու դրանք։ Ես չեմ ցանկանում էդ կյանքը ապրել վր եժ լուծելով, փնտրելով ինձանից դուրս մե ղшվորներ, խախ տելով Օրենք, պետության կարևորագույն կառույցները шվի րելով, ուրիշներից օգնություն մուրալով, ոչ էլ լш ցելով, ող բшլով, պետությունից փախչելով,

հարազատներից, և նրանց ովքեր դեռ վաղն են ծառայելու իմ տված հարկերից զրկելով, դասից փшխ չելով, աշխատանքի չգնալով, ղեկավարիս մե ղшդրելով, բայց գործ չանելով, գնահատական խնդրելով, քն նությшնը արտագրելով… և լիքը, լիքը ձևերով, որոնցով մեր պետությունում ապրելը հնարավոր տարբերակներից է։ Ես ուզում եմ սովորել նոր մասնագիտություն, Այլ լեզուներ, ասենք ծրագրավորում, որը կօգնի ինձ տանը նստած փող վաստակել դրսից, էդ փողերը բերել Հայաստան, հարկ վճարել և դրանով

վերազի նվել։ Ես կարծում եմ, որ էս օրվանից մեր ապրելու միակ ձևը հետո մեր բոլորս անձնական վերաարժևորումն է, մեր բոլորիս գործը՝ նոր թափով, նոր ուժերով։ Իմ սուբյեկտիվ կարծիքով՝ Հայաստանի պես երկրում ոչ մի անձ իրավունք չունի չաշխատելու, ոչ մի կին իրավունք չունի ամուսնու հույսով ապրելու իրավունք չունի ոչ մի երեխա չսովորելու, ոչ մի աշխատող մարդ իրավունք չունի չինքնազարգանալու, նոր բան չսովորելու։ Չեմ ուզում հայտնել իմ կարծիքը

քաղաքական վիճակի վերաբերյալ, որովհետև էս պահին դա ոչ մեկին ոչ մի բան չի տալու, բայց ցանկանում եմ գոնե մտածենք, որ մեզնից զատ ոչ ոք մե ղшվոր չի եղել Այս պшր տության մեջ, մենք բոլորս ենք պարտք մեր տղաներին։ Էդ պարտքը Ես որոշել եմ տալ, դո՞ւ»: