Լիզա Ճաղարյանը գրում է.
Դաշնակցական Իշխան Սաղաթելյանին էի լսում Հ1–ով։
ա. ցնցված է, պարզապես ցնցակաթվածի շեմին է էս ընկեր Իշխանը, որ ոստիկաններն աղջիկներին քш-շքշել են։ Էս հենց էն կուսակցության ներկայացուցիչն է,

որի «խերոսի» օրոք քաշքշում էլ էին, шր-յունլվիկ էլ էին անում, սպш-նում էլ էին, ու ընկեր Իշխանի ու իր կուսակիցների ոչ միայն ցնցվելը չտեսանք, այլեւ ծպտունները չլսեցինք։ Երեւի ուրախությունից լեզուները փաթ էին ընկնում։

Էդ մե՛նք` ռոբասերժիկների օրոք ծե-ծվողներս, հш-յհոյվողներս ու ոստիկանատներ տարվողներս կարող էինք այժմ ցնցվել այդ տեսարաններից, իսկ դուք էնքան ամոթ ունեցեք, սսկվեք։
բ. Պետրոս Ղազարյանը պարզ, հոդաբաշխ հարց է հնչեցնում` հա՛ լավ, անհապաղ հրաժարական եք ուզում, վարչապետի ձեր

թեկնածուն ո՞վ է։ Ընկեր Իշխանը պեչենու բաղերն է ընկնում։ Իսկ այդ ինչու, պարզ է։ Մենք գիտենք, թե սրանց գլխավոր եւ յոռկռորդական թեկնածուներն ովքեր են, սակայն դե ընկեր Իշխանը ո՞նց բացահայտ ասի. եթե մինչ այժմ 16ուկեսով հազիվ 1600ուկես մարդ են հավաքում, բա որ անուններ տա, դրանց կեսն էլ չեն մնալու։ Չէ, հրաժարական են պահանջում, սակայն

չեն ասում, թե ով է իրենց թեկնածուն։ Փաստորեն` այդքան ամոթ ունեն։ Սակայն էնքա՛ն չունեն էդ ամոթից, որ կորչեն գրողի ծոցն իրենց հш-նցագործ «խերոսի» հետ, ու էս ազգն ուշքի գա ու սառը գլխով կողմնորոշվի` ինչ անել։ Չէ, չեն կորչի. ամեն սր-իկայության պատրաստ են, իշխանության հոտ են առել։