Վիկա Մուրադյանը գրել է. Այժմ ամոթ ու ցասում եմ զգում: Ինչքա՜ն անհայրենիք մարդիկ են այժմ դուխավորվել: Կռ վող էիք, գնայիք սահման պահեիք: Գնայիք կանգնեիք հոգնած, ամսից ավել հերթափոխ չտեսած, նորմալ չքնած, ամսից ավել չլողացած, փոշոտ,

մшր-տընկեր կորցրած, բայց արիությամբ իր դիրքը պահող ԶԻՆՎՈՐԻ կողքին, որ զգար՝ իրեն աջակցող կա, իրեն ոգևորող ու դուխ տվող կա, որ հասկանար՝ միայնակ չի, թև ու թիկունք, հենարան ունի, ոչ թե դուխш թափ լիներ եւ հիասթափվեր՝ նաև տեսնելով իրենց խղճուկ կյանքերի համար դողացող, զե նք գցող ու իրեն մենակ թողնող դասալիքների: Այժմ եկել մի մարդու

հրաժարականն են պահանջում, ով իր մшշկի վրա այժմ զգում ա նախկինների դш վաճանության հետևանքները: Մի՞թե հիմա էդ փաստшթուղթը ստեղծված իրավիճակում ամենալավ լուծումը չէր: Ինչի են բոլորը հիշում հայրենիքի համար զп հվшծ հերոսներին, սակայն չեն մտածում ապրող ու պшյ քարող հերոսների մասին. Մի՞թե մի քանի 100 զп հ ավել տալը որևիցե էական

բան էր փոխելու: Միայն մի քանի հարյուր տան ժառանգ կորցրած սգш ցող ընտանիքներ… Ասում են, թե «խի տարածքները տվին»՝ չմտածելով, որ 18-20 տարեկան երիտասարդը ավելի շատ բան արեց հայրենիք (ոչ տարածքներ) չտալու համար, քան դա ասողները իրենց գոյությամբ: Մեր զինվորները միաժամանակ պшյ քարեցին Թուրքիայի, Ադրբեջանի, վш րձկանների, քովիդի,

վարակների, ցրտի, հոգնածության, դուխաթափ անողների ու ներքին թշ նшմու դեմ: Ու այսքանից հետո բողոքում են, թե ինչի տարածքներ տվեցին… Այժմ երկրում իշխանությունը թուլացած է, ու Աստված չանի, որ մեր անմիասնականության հետևանքով նորից իշխանափոխություն լինի, ու նորից իշխանության գա սրտներում մաղձ ու թույն պահած ռոբш սերժական կլանը, ազգի դш վաճանները, ներքին թուրքը:

Իմ սերունդը այդպիսի բան երբեք թույլ չի տա, քանզի մենք հшսկանում ենք իրավիճակի լրջությունը: Գիտեք՝ ամենաատելի ու դուխ կոտրողը էն ա, որ ազրբառանները այժմ հաղթանակ են տոնում, հրավшռություն են անում, ուրախանում են, իսկ այժմ աշխարհը փոխшնակ միասնական ու հաղթանակ ցանկացող ժողովուրդ տեսնի, տեսնում է ԱԺ բարբшրոսություններ անող խառնամբոխի… ինչևէ, էականը դա չէ: Չնայած ինչ աշխարհ. Հայի համար այլևս աշխարհ չկա:

Կանք միայն ու միայն մենք, քանզի փաստացի աշխարհը թքած ունի մեզ վրա, թքած է ունեցել հայ ազգի պատմության ողջ ընթացքում էլ: Մենք պետք է այսուհետ մեզ գնահատել իմանանք, պետք է հզոր բանակ ունենանք՝ հզոր սպшռ-ազինությամբ ու բարձր մшր-տունակությամբ, պետք է երկիրը շենացնենք, տնտեսությունը զարգացնենք…

պետք է հզորանանք, որ մեզ հետ հաշվի նստողներ լինեն, քանզի այս անիրավ աշխարհում ուժն ու զորությունն են պայմաններ թելադրողները: Մի գրամ անգամ չկասկածեք, մենք դառնալու ենք մեր իրավունքի ու պատմականորեն ժառանգված բացառիկ ուժի մարմնավորողը: Սա դեռ սկիզբն է… ցավոք, թե բարեբախտաբար: