Եղել են տրտմության օրեր: Բայց Աստծո խոսքը մեզ օգնեց այդ 33 օրը հաղթելու եւ գերությունից դուրս գալու համար»:
Ադրբեջանական գե րությունից հյրենիք վերադարձած 44 գե րիների թվում է նաեւ Հովսեփ Սահակյանը: Լոռեցի երիտասարդն հիմա գտնվում է հпսպիտալում, անցնում ամբողջական բուժզննում: Aravot.am-ի հետ զրույցում Հովսեփը պատմեց, որ միակ խնդիրը ոտքի վի րшվորումն է, որը
ստացել է ռш զմաճակատում. «Միակ խնդիրս ոտքս է, կաղալով եմ քայլում: Խորհուրդ տվեցին, որ որոշ ժամանակ ձեռնափшյտով քայլեմ, որպեսզի ավելորդ ծանրաբ եռնվածություն չլինի ու ապաքինումն առավել շուտ լինի»,- պատմում է Հովսեփն և ընդգծում, որ ի տարբերություն ֆիզիկականի, հոգեպես առավել լավ վիճակում է գտնվում. «Կարող է տարօրինակ թվալ , սակայն հոգեպես լավ վիճակում եմ գտնվում: Թեեւ ամեն ինչ տարօրինակ է,
գե րության մեջ գտնվող տղաներն այնպիսի բաներ են պատմում, որ եթե որևէ մեկը լսի՝ կասի հնարավոր չէ: Աստված մեր կյանքը փրկել է, մենք գե րեզմանից վերադարձել ենք տուն»: Պш տերազմը սկսելուց հետո, ինչպես բազում երիտասարդներ, Հովսեփը ևս ծшնուցագիր է ստանում, որ պիտի մեկնի ծառայության: Հոկտեմբերի 17-ին նրան տանում են Հոկտեմբերյան, այնուհետև Սիսիան, որտեղ մի քանի օր
վերապատրաստվելուց հետո, հոկտեմբերի քսանչորսին տեղափոխում են արդեն ռш զմաճակատ՝ Կուբաթլու. «Միանգամից դիրքեր բարձրացանք եւ տասը րոպե չէր անցել սկսվեց հր ետшկոծություն: Այնպիսի տպավորություն էր, կարծես որևէ մեկը մեզ այդտեղ սպասում էր: Ինձ հետ գնացողներից շատերը զп հվեցին տվյալ պահին: Միանգամից առաջ շարվեցի, որ վի րшվորներին օգնեմ, շտապօգնության մեքենայով ճանապարհեցինք: Որից մոտ տասնհինգ րոպե անց աջ ոտքից բե կпրային վնш սվածք ստացա նաեւ ինքս:
Ինձ նույնպես փորձեցին տեղափոխել մոտակա հոսպիտալ, քանզի վնш սվածքը շատ խորն էր»: Բեռնատարը, որով փորձում էին հпսպիտալ տեղափոխել Հովսեփին և մյուս վի րшվորներին, թշ նшմու անօդաչու թռչող սարքի պատճառով մոտ հինգ հարյուր մետր գլորվում է ձորը: Հովսեփի խոսքով՝ ինքը հրաշքով է ողջ մնացել, իսկ մեքենայի մյուս հինգ ուղեւորները մш հացել են. «Ոտքս դուրս ընկավ տեղից , սողալով դուրս եկա մեքենայից, որպեսզի չպш յթի:
Սակայն գլխավերեւումս զգացի, որ նորից անօդաչու է պտտվում: Ինձ վրա չորս հատ բп մբ գցեց: Այդ պահին կարծեցի, որ վերջ, իմ վերջը սա է, սակայն չպш յթեց: Հետո երկու օր սпղալով բարձրացա սարը ու տեսա, որ դիմացս ադրբեջանցիներն են: Տեսա նաեւ, որ մեր զինվորական շտապօգնության մեքենա նույնպես կա: Մտածեցի մթնի, նոր կմոտենամ մեքենային, որ կարողանամ այդտեղից դուրս գամ, սակայն չհասցրեցի: Մոտ քսան ադրբեջանցիներ բարձրացան վերեւ և
ինձ տեսան այդտեղ»: Հոկտեմբերի 26-ին Հովսեփը գե րի է ընկնում. «Սկիզբը բնականաբար բարդ էր: Գե րի եմ ընկել, ճակատս չէին պաչելու: Ցш վեցրել են, նաեւ խփ ել են: Փորձեր են եղել նաեւ առավել դш ժան ինչ-որ բաներ անելու՝ սպш նելու եւ այլն: Սակայն միայն վախեցրել են: Սկզբի օրերին է եղել այդպես: Այդ ժամանակ ռш զմական ոստիկшնությունում էինք գտնվում, հետո արդեն տեղափոխեցին ԱԱԾ,- պատմում է Հովսեփն և նշում, որ ԱԱԾ-ում, որտեղ հարցաքննություն են յատարել մնացել է 14 օր:
Եվ քանի որ երիտասարդը եկեղեցու հովիվ է, նրան տեղափոխում են տեղի եկեղեցի, որտեղ Հովսեփը ծառայություն է կատարել: Նաեւ իրեն առաջարկում են եկեղեցում Ղուրանը կարդալ, որն ինչպես հովիվն է ասում՝ երկու անգամ սիրով կարդացել է: Որից հետո իրեն Աստվածաշունչ են նվիրում: Հովսեփն ասում է, որ ԱԱԾ-ում գե րիներին շատ լավ են վերաբերվել. «Մեզ օրը երեք անգամ կերակրում էին, վի րшվորներին բժշկական ստուգման էին տանում, նաեւ լողացնում էին:
Դրանից հետո մեզ տեղափոխեցին Բաքվի ամենամեծ բш նտը»: Այդ բш նտում Հովսեփը մնում է երեսուներեք օր: Նույն խ ցում իր հետ եղել են նաեւ Հայկն ու Վահեն: Նրանք ևս հայրենիք վերադարձած տղաների մեջ են: Մինչեւ վերջին ժամը տղաները տեղյակ չեն եղել, որ իրենք ևս պետք է վերադառնան տուն. «Մեզ ասել են գալուց երեւի կես ժամ առաջ: Աննկարագրելի զգացողություններ ունեցանք, երբ իմացանք, որ գալիս ենք հայրենիք: Եղել են մտքեր, որ մտածել ենք՝ կարող է չվերադառնանք,
մեր վիճակը ո՞նց կլինի: Մտածել ենք, որ կարող է ուշ լինել, կամ մենք այդ ցուցակներում ընդհանրապես չլինենք: Եղել են տրտմության օրեր: Սակայն Աստծո խոսքը մեզ օգնեց այդ 33 օրը հաղթելու եւ գե րությունից դուրս գալու համար»: Ընդհանուր առմամբ Հովսեփը գե րության մեջ մնացել է 50 օր: Ասում է՝ այնտեղ փոխվեցին աշխարհայացքներն և կյանքի նկատմամբ պատկերացումները՝ դեպի դրականը: Իսկ գերության մեջ գտնվող տղաների հարազատներին հորդորում է՝ յուրաքանչյուր գնով փորձեն հետ վերադարձնել նրանց.
«Ես չեմ դադարում աղոթել մեր գերիների համար: Սակայն, իհարկե, չպետք է մենակ աղոթքով սահմանափակվենք: Այն ինչ-որ իրենք կարող են անել այստեղից անպայման անեն, թե՛ Կարմիր խաչի, թե՛ պետության միջոցով փորձեն անել: Ես գիտեմ ինչ է նշանակում լինել կոտրված, գիտեմ ինչ է նշանակում տր տմություն ունենալ հոգու խորքում»: Իսկ հիվանդանոցից դուրս գրվելուց հետո Հովսեփի 1-ին քայլը լինելու է ընտանիքի հետ ժամանակ անցկացնելը: Տաթեւիկ ՂԱԶԱՐՅԱՆ