Գրիգոր Կետցյանը գրել է.
ՓՈՔՐ ԴՐՎԱԳ ԱՐՑԱԽԻՑ
Հոկտեմբերի 8-ն էր։ Ստեփանակերտո’ւմ Հատուկ հանձնարարականով ուղարկվեցի Արցախցի Մի Գեներալի հետ Հանդիպման ։ Գեներալին զեկուցեցին իմ անուն ազգանունը, Գեներալը դուրս եկավ, բարևեցի’նք ասաց որ իրեն տեղեկացրել են Հանդիպման բովանդակության Մասին… 20 րոպեից Գեներալի Մոտից դուրս եկա’վ Սերյան Օհանյանը…

Միջանցքում դեռ 1-ին արցայախյանի ազատամարտիկներից մեկն էր արցունքոտ աչքերով 3 ընկերների հետ։ Ջեբրայիլի մш րտերում զп հվել էր եղբայրը… 1 Ժամից միացավ օդային տագնապի ազդանշանը։ Արմենիա Հյուրանոցը ամենամոտն էր, մտա և Նախասրահում տեսա Շմայսին և իր ընկերներին , տաքուկ թիկնած բազմոցներին, ովքեր Հաջորդ մի քանի օրերում եվս նույն տեղում էին…

Ես դեռ հոկտեմբերի 5-ից տեսել էի կամավորականների ԱՆԿԱԶՄԱԿԵՐՊ ընդունելություն, Սոֆիա Հյուրանոցի 1-ին և նկուղային հարկում, 80-ից ավելի կամավորականներ, որոնք 5 օրից ավել մատնված էին անուշադրության… Այժմ խոսքս Շմայսին ու Արայիկ Հարությունյանի հերոսացրած Հերոս Սերյան Օհանյանին, բա ինչո՞ւ դեռ հոկտեմբերի սկզբին, չէիք ահազանգում

Հայաստանի Հանրապետության ՎԱՐՉԱՊԵՏԻՆ, կամ Արցախի Նախագահ Արայիկ Հարությունյանին, որ կամավորականներին դեռ հավաքատեղիներում են վախ ու անվստահություն ներշնչում 60-ամյա (հերոսափոր)հսկիչները… Կարծում եմ Ստեփանակերտում կարող Էինք լավ ցույց կազմակերպել, նկուղներից և թաքստոցներից Կմիանային 1000-ավոր մարդիկ։ Օրակարգը Ձե՛ր թող լիներ, Նիկոլ Հեռացի՛ր թե չէ կպարտվենք։ Կարծում եմ ՆԻԿՈԼԸ կխնդրեր Հաղթել ու կխոստանար հեռանալ…

Ի՛նձ հաճախ են ասում ,որ ես կողմնակալ պաշտպանում եմ ՆԻԿՈԼԻ Անձը։ Սակայն ես ինչպե՞ս չպաշտպանեմ այն մարդուն ում վստահել է’ր Համայն Հայությունը և անկախ նրա անփորձության թերությունների’ն նա պարտավոր Է բոլորիս հույսերի հաշվետվությունը տա, հատ առ հատ, ու եթե պարտության ծանրաձողը թողել ենք միայն նրա վզին, ուրեմն մենք չենք ցանկամում թերացումների համար արդար հաշվետվություն… Վերջացնեմ խոսքս ՌՈՒԲԵՆ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆԻ

հետհեղափոխական Խոսքերո’վ (ՊԵՏՔ է օգնել ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆԻՆ , նրա տш պալումը կլինի մեր բոլորի տш պալումը )։ Այո Հարգելի’ ՌՈՒԲԵՆ ,սակայն մի փոքր տարբերությամբ, տш պալվեցի’նք և պարտվեցինք բոլորս, որ տապալենք ՆԻԿՈԼԻ՞Ն։ Ոչնչով չի փոխվի իմ խղճի կշեռքը , Հայեցի միտքն ու իմ մասնագիտական վերլուծական մեթոդաբանությունը :

Միանշանակ վստահ եմ որ ամոթ մեզ յուրաքանչյուրիս, որ քաղաքական հաշվարկների շահը վեր գնահատեցինք, քան դառնալ ազգ բանակ,ջարդե’լ թշնամուն ու արժանի լինել ՄԵ՛Ր նահատակներին… Մե’նք, երկրային ագահնե’րս այդպես է’լ չգիտակցեցիք և արհամարեցի’նք ԼևՈՆ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆԻ և ՇԱՐԼ ԱՆԶՆԱՎՈՒՐԻ ՀԱՅ ՏԵՍԱԿԸ: