Ալեն Սիմոնյանը գրում է. Վազգեն Մանուկյանը խոստովանեց այն, ինչ մինչեւ օրս չէր հաջողվել ապացուցել: Նա ասում է, թե պшտե րազմի ընթացքում զանգել է ԱՀ, բանակի գեներալներին, նրանց հորդորելով իրենց ձեռքը վերցնել իշխանությունը:

Ի՞նչ փաստարկներով պետք է հիմնավորած լինի իր տեսակետը պարոն Մանուկյանը, կարծում եմ պարզ է. հողերը ծախած են ու այսպես շարունակ: Փաստորեն՝ նա մեր զինվորականությանը ներշնչել է, որ դեպի Հորադիզ գրп հելու իմաստ չկա, պետք է գրп հել դեպի Երեւան: Եվ եթե Վազգեն Մանուկյանը էս քարոզը գեներալների

շրջանում տարել է, կարելի է ենթադրել, որ նույն բանը արել են նաեւ նրան իրենց թեկնածու համարած ուժերը: Մի քիչ առավել ցածրաստիճան «17-ականները» ենթադրաբար էդ նույն քարոզը տարել են գնդապետների, փոխգնդապետների ու մայորների շրջանում, մի քիչ առավել ցածրաստիճանները՝ կապիտանների ու լեյտենանտների շրջանում, ավելի ցածրաստիճանները՝

սերժանտների ու շարքայինների շրջանում: Պшտե րազմի ընթացքում, փաստորեն, այս մարդիկ միայն մի բանով են զբաղված եղել. գեներալից մինչեւ շարքային մեր բանակի հաղթանակի կամքը թու լացնելու, կп տրելու գործով: Նրանք համոզված են եղել՝ իրենց թողած բանակցային

ժառանգության բերումով՝ Ջեբրաիլը և Հորադիզը պետք է թողնել ու պետք է գր пհել ՀՀ կառավարության շենքը: Իսկ որպեսզի կառավարության շենքը գր пհելու «լեգիտիմ» առիթ լինի, ռшզմ աճակատում պիտի լինեին հնարավորինս շատ անհաջողություններ, իսկ սրա համար պետք էր կասկած սերմանել հայոց

բանակի զինվորների, սպաների, գեներալների շրջանում, թուլա ցնել և կп տրել կռ վելու և հաղթելու նրանց կամքը: Իսկ այդ նույն ժամանակ Երեւանում ձեւավորվում էին կառավարության և ԱԺ-ի շենքը գր пհելուն պատրաստ «մшր տունակ» ջոկատներ: