Այն հարցին, թե ՝ Արկադի Իվանովիչ, ինչո՞ւ շուտ չէիք հայտնել հաղթանակի ուրախալի լուրը, նա պատասխանում է. ֊ «Պատկերացրեք իմ վիճակը: Ես չգիտեի` ինչ անել. սիրտս պш յթում էր ուրախությունից, սակայն ասելու իրավունք չունեի, քանզի մարդիկ չէին զսպի
իրենց ուրախությունը՝ գիշերով քաղաք կբարձրանային. իսկ էնտեղ ակш ններ էին… Շատ կուզեի ուրախանալ զինվորներիս հետ, սակայն օրգանիզմս չէր դիմանում, քնեցի: Միայն երեկոյան գիտակցեցի, թե ինչ էր նշանակում գրավել Շուշին»: «Ախր, ո՞նց եք դիմացել, —
հերոսին է դիմում տղաներից մեկը, — իմ սիրտն ուրախությունից կպш յթեր»: «Այ հենց սա է իսկական հրամանատարը, — շարունակում է մյուսը, — իզուր չի, որ նրա մш րտական ընկերները նրան տվել են Կոմանդոս՝ առաջնորդ,
պատվավոր անունը»:
Երկնային թագավորություն Ձեզ սիրելի Կոմանդոս։
Հաղթանակի ուրախություն չունեք կիսելու, գիտեմ, սակայն մեր հերոս տղաներին ամուր գրկեք, խնդրում եմ