Հայկ Մանասյանը գրել է.
Գիտե՞ք, թե ինչպես եմ դարձել շունբազ։
Շիրակում էի, նստած ուտում-խմում էինք։ Ատում էի շնամш րտը, ինչպես հիմա շատերդ։ Թեև գյուղում մի քանի անգամ ականատես էի եղել շների գոտեմш րտի, սակայն шտ ելությունը
մեջս մտել էր Ջեկ Լոնդոնի ,,Սպիտակ ժանիքից,, պատանի տարի։ Ներկա էին շունբասներ։ Խոսք գնաց շներից, գոտեմш րտերից, ու մեկ էլ մեկը հարցրեց. — Իսկ շան կողմից քանի՞ անգամ հաչելն է համարվում պարտություն, 3 անգամը չէ՞… — Ինձ համար մեկ հստակ հաչն էլ
պարտություն է, — պատասխանեց դիմացինը։ Ես ապշեցի։ — Ո՞նց թե, ինչպես կարող է շան համար հաչը լինել պարտություն, շունը չհաչի, բա ի՞նչ անի։ — Կամ լուռ տփի, կամ էլ լուռ տփոց ուտի ,- պատասխանեց զրուցակիցդ ,- գոտեմш րտի մեջ հաչող շունը կրված շուն է։
Այդ օրը, սկսվեց շունբազ դառնալու իմ ուղին։ Այդ օրը Գամփռին 1-ին անգամ տեսա ներսից, նրա հոգու միջից, նրա գելխեղդ ջղերի ուրույն հյուսվածքից։ Ադրբեջանն այսօր ինչ որ ռш զմավարի ցուցադրություն է կազմակերպել հայ զինվորների ծաղրանկար տիկնիկներով, որոնց մեջ պш տերազմի քարոզչական վերջին ստերն են բեմականացված։ Թվում է՝ նսեմացնում է մեզ,
թվում է թե հանդես է գալիս հաղթողի դիրքերից։ Ոչ։ Շունբազին չես խաբի։ Ադրբեջանը շարունակում է հաչալ ու հաչալ, խայթել ու հաչալ… Գիտե՞ք ինչու։ Այո։ Չի կրել։ Ինքը հո իր մեջ գիտի, որ չի կրել։ ԼՂ-ն դարձել է Աբխազիա, ՀՀ զп րքերի փոխարեն Աղդամ և Քելբաջար են մտել ՌԴ զп րքերը։ Որ օրը խելոք չմնա Շուշիից ու Հադրութից արցախցին կսկսի, իսկ մնացածն արդեն Ղրիմի և Դոնբասի օրինակով ռուսական զինվորը ի դեմս
Կովկասյան լեգեոնների սրբելով կգնան մինչև Արազ, ուզենան մինչև Քուռ։ Ինչքան ուզենան, ոնց ուզենան։ Այ, սրա մեջ է հայտնվել Ադրբեջանը։
Այ, սա է դարձել նոր ,,Ստատուս քվп,, որն իսկական մղ ձшվանջ է Ադրբեջանի համար։
Թե առաջ, Ադրբեջանը կորցրել էր իրենը համարող ննջարանը և խոհանոցը, և չէր կարողանում հանգիստ քնել, այժմ ննջարանը հետ է վերցրել, սակայ խոհանոցում յուրաքանչյուր
գիշեր հш րբում է Իվանը ու գալիս իր ու կնոջ կողքին պшռկում քնելու… ամեն գիշեր։ Պատկերացրի՞ք՝ ոնց է հաղթել Ադրբեջանը։ Յուրաքանչյուր գիշեր կնոջ կողքին մինչև ատամները զինված քնած է աշխարհակալ Իվանը։ Ահա թե ինչու է հաչում և հաչում։ Որովհետև չի կրել։ Առնվազն չի կրել։