Աշոտ Տեր-Մինասյանը գրում է. ԵԽԽՎ-ում ռուսաստանցի պատվիրակների մի մասը թուրքերի ու ադրբեջանցիների հետ դեմ քվեարկեցին հայ գե րիների վերադարձի հարցը օրակարգում ընդգրկելուն, մի քանիսն էլ՝ ձեռնպահ և ոչ մի՝ կողմ․․․ Ի դեպ, դեմ քվեարկողներից է նախկին գեղասահпրդ Իրինա Ռոդնինան, որի անվան
Երևանում գեղասահքի սահադաշտ կա։ Գոնե այժմ հասկանու՞մ եք՝ ում համաձայնությամբ /եթե ոչ թելադրանքով/ է Իլհամ Ալիևը հրաժարվում վերադարձնել մեր գե րիներին։ Նա, ում գիտությամբ սկսվեց և մեզ համար նոր ցեղաս պшնության վերածվեց քառասունչորսօրյան, ում երաշխավորությամբ ու պարտադրանքով մենք վերադարձրինք
գ երված բոլոր ազերներին, սակայն չենք կարողանում ազատել մեր գե րիներին․․․ Եվ դեռ կան հայեր, որոնք հավատում են և հալած յուղի տեղ են ընդունում ռուսական մամուլի ու «քաղաքագետների» «վերլուծությունները»․․․ Հ․Գ․ հարց է առաջանում․— Ի՞նչ անել․․․ Ինչքան էլ ցш վալի է, պետք է հաշվի առնենք դш ժան իրողությունն ու փորձենք ազգային համախմբման միջոցով նախ և առաջ պահպանել մեր ունեցածը, ապա՝ հնարավորինս
արագ ձեռամուխ լինենք երկրի ԻՐԱԿԱ՛Ն ՀԶՈՐԱՑՄԱՆԸ։ Հազարամյակներով կրել ենք պարտություններ և ունեցել հաղթանակներ։ Ամեն բան իր ժամանակը և հնարավորությունն ունի։ Այսօր պետք է ընդունենք/ ո՛չ թե հաշտվենք/ մեր ժամանակավոր պարտությունը և հզորանալով պատրաստվենք գալիք հաղթանակներին, որոնք ԼԻՆԵԼՈՒ՛ ԵՆ։