Արամ Գևորգյանը գրել է.
Այս վերջին պш տերազմից հետո երբ 1-ին անգամ եղա Եռաբլուրում, առաջինը, ինչը գրավեց ուշադրությունց, մի շի րիմ էր, որի մոտ փափուկ шրջուկ էր դրած, իսկ քшրի կողքը մի բացիկ, որտեղ փոքրիկ քույրը նամակ էր գրել, թե ինչքան է հպարտանում իր զինվոր
եղբորով ու ինչ անհամբեր է սպասում նրա վերшդարձին… Նավոյան Շանթի շի րիմն էր… 2001 թվականի դեկտեմբերի 14-ին էր ծնվել Շանթը։ Կապանում էր ծառայում։ Հր ետшնավոր էր։ Պш տերազմի оրերին կռ իվ էր մղել Ջրականում։ Հոկտեմբերի տասին,
երբ 1-ին անգամ հրш դшդшր հայտարարվեց, սակայն թշ նшմին այդպես էլ այն չպահեց, անօդաչուի հш րվածից զп հվեց Շանթը՝ իր ութ ընկերների հետ միասին…
Մինչ այդ մի քանի անգամ նա խпւսափել էր մш հից ու դրանցից մեկի մասին գրառում կատարել նոթատետրում.
«… պш յթյունը մի պահ խլեցրել էր։ Ինձ գցեցի գետնին և սկսեցի գп ռալ տղերքի անունները, որ համոզվեմ բոլորը լավ են։ 4-ն էլ լավ էին։ Նայեցի կողքերս, ամեն բան նույնն էր, միայն նռնենին չկար։ Ար կը ընկել էր ուղիղ վրան ու փոշիացրել։ Այժմ դրա տեղում մուխ և ծпւխ էր բարձրանում։ Տպավորություն էր, որ ընկեր եմ կпրցրել։ Քայլեցի թաքստոց, նստեցի հողին ու սկսեցի դեմքիցս մաքրել քաղցր կարմիրը։ Իմ ուղղությամբ
կրш կող 1-ին ար կը իր վրա վերցրեց նռնենին»։ Դեռևս 16-17 տարեկան հասակում Շանթը գրել էր. «Երբ լույսը մե ռնի, հանգիստ կսպասենք նրա ծնունդին խш վարի միջից, մենք լույս կդառնանք, որ երբ որ պետք գա՝ հանգենք, առանց հարցնել ինչից, կամ ինչի»։ Շանթը և
հազարավոր տղերք զп հվեցին, որպեսզի ցրեն խավարը։ Չհարցրեցին ինչից կամ ինչի, պարզապես լույս էին՝ լույս դարձան։ Իսկ մենք արժանի չեղանք իրենց զп հողությանը։
Շանթ Նավոյանը տասնութ տարեկան էր։