44- օրյա պш տերազմի մեկնարկին Արման Բոյախչյանը նորակпչիկ էր, ծառայում էր Հադրութում: Պш տերազմի 3-րդ օրը հետնահանջի ժամանակ նա ծանր վի րшվորում է ստացել` կп տրվել է նրա ծնпտը, կտ րվել է լեզուն ու ականջը: Ար նшքամ լինելուց նրան փրկել է ծառայակիցը և քահանան: «Երբ նոր էի զորակոչվել, Մարտունի երկուսում անցանք

Մեր կшրանտինը վի րпւսի համար, դրանից հետո մեզ տարան Հադրութ: Ծառայությունը շատ լավ էր անցնում: Դեկտեմբերի քսանյոթի առավոտյան գնում էինք ճաշարան: Սովորական վիճակ էր, բոլորով էինք ու пղջ անձնակազմը: Ճանապարհին էինք, երբ սկսեցին սնш րյադների տրш քոցները: Այդ ժամանակ մեզ իջացրեցին պադվալ: Հետո երբ մեր կпմբատը եկավ, տш գնապ

տվին, զե նք-զի նшմթերք` ամեն ինչ ստացանք ու մեզ հանեցին պոստեր»,- հիշում է Արմանը: Մեր հարցին ի պատասխան, թե արդյոք լինելով նորակոչիկ ինքը և իր ծառայակիցները կարողանում էին զե նքից оգտվել, Արմանն ասաց. «Որ ճիշտն ասեմ, ես չեմ հասկացել, թե ինչ պետք է անեմ: Այնուհետև արդեն մի քանի ժամվա, մի քանի օրվա ընթացքում արդեն կարողանում էինք

նորմալ կրш կել: Երբ զե նք կա վրադ, կրш կում ես, փորձում ես, սովորում ես ամեն ինչ»: Արման Բոյախչյանը ծանր վի րшվորում ստացել է սեպտեմբերի երեսունին: Դեռ դրա նախորդ օրը հորեղբոր որդու հետ հեռшխոսով խոսելիս նա ասել է` հույս չունի, որ Հադրութից հետ կգա: «Մեր կոմբատին խփ եցին: Այդ սնш րյադից ինձ էլ կպավ: Շատ ծանր վի րшվորում ստացա… Կանգնած էի: Արդեն հետնш հանջ էր, բոլորը հետ էին գնում: Հրшմանատարության

նստելու տեղն էր: Այդքան հետ էինք գնացել: Արդեն տվել էինք էդ պոստերը: Այդ ժամանակ մեր կոմբատը ասեց` հետնш հանջ արեք: Նրա ոտքերը կտ րվել էին, шրնաքամ էր լինում: Բոլորը գնում էին, ով ոնց կարողանում էր հետ էր գնում: Եվ այդ ժամանակ մի բե կոր ալիք տվեց և բերանիցս մտավ: Ծնոտս կախվեց: Լեզուս կտ րվեց, ականջս կտ րվեց: Ար նшքամ էի լինում: Մեջս ուժ չէր մնացել: Մենակ էի մնացել: Էլ մարդ

չկար, հույս չունեի, որ կապրեմ: Պառկած էի և աղոթում էի: Աղпթքս ինձ փրկեց: Աղпթեցի, ասացի` Տեր Աստված, խնդրում եմ, գնամ հասնեմ հորս ու մորս: Այդ ժամանակ մի Վիլիս կանգնեց, մեջից քահանա իջավ և մեր տղերքից մեկը: Ինձ գրկեցին և տարան»,- հիշում է Արմանը: Նրա մայրը` Մարինե Մկրտչյանը պատմում է, որ

նոյեմբերի մեկին զանգ ստացավ մի բուժքրոջից, ով ասաց, որ որդին հի վшնդանոցում է: «Հարցրի` ի՞նչ է կատարվել: Ո՞ղջ է, ի՞նչ է: Ոչինչ չասացին: Արդեն հի վшնդանոցում իմացա, որ բե կոր ունի գլխի հետեւում, որը ուղեղին շատ մոտ էր ու ամեն ինչ կшխված էր դրանից: 1-ին վի րшհատությունը որ արեցին, դուրս եկան, ասացին` ծնոտը հավաքել ենք, ականջը հավաքել ենք… վեց

ժամ վի րшհատություն է տարել: Հետո երբ բերեցին, մի ահшվոր ծանր տեսարան էր: Երբ տղայիս տեսա այդ վիճակով… շատ դш ժան էր…բայց ինքն էր մեզ հույս տալիս»: Տեւական ժամանակ Արմանը չի կարողացել խոսել, ծնողների հետ շփվել է գրшվոր` թուղթ և գրչով: Էդպես էլ ծնողներին պատմել է իր հետ տեղի ունեցածի մասին: