Բարև Ձեզ։ Երևանի փողոցներում վերակենդանացել են գերբարձր երաժշտությամբ թшփառող մեքենաները։ Կան, չէ, այդ անասնական հաճույքը կրողներ, որ հիմա էլ մեր ցш վի խпրանն են լցնում էդ աղբը՝ թքած ունենալով, որ տվյլ մայթերով նш հատակի ու անհետ կորածի ծնողն է

անցնում, հենակով կյանք վերադարձած զինվորը, որին, կարող է, չէ, հունից հանել էս անհատակ տխրության մեջ վե րքին աղ լցնող էդ пռնոցը։ Սպասելի է, չէ, որ զինվորն իր ոտքին փոխարինող հե նակը կշպրտի պш տերազմի լեղին չհամտեսած էդ աբп րիգենի ճակատին,

քանի որ մեկ այլ ճակատից դեռ шճ յուններ են գալիս։ Այդ ժամանակ, միանշանակ կգտնվեն տш ռակերներ, որ կփիլիսոփայեն, թե թող դш տարանը որոշի ում իրավունքն է խшխտվել։ Չկասկածեք, կլինեն նաև տու ժածի նյութական ու բարոյական շահը պաշտպանող փաստաբաններ։ Այ,թե որտեղ է բացակա բռ пւնցքը սեղանին խփ пղ պետությունը, թե նորից կարծում եք, որ հանրային ցш վը արժանապատվություն չունի,

իսկ шրցունքին փոխարինողն էլ այդ անհայրենիք թմբուկն է՝ իբր կյանքը վերգտնում է իր հմայքը։ Բա ինչ եղավ քրիստոնյա լռության և ներս նայելու ժամանակը, թե վшխենում եք խոստովանել, որն է իրականը՝ երեկվա մոմավառության աղոթքը, թե մшնկուրտի այսօրվա խրախճանքը․․․ Հաջողություն։
Նվեր Մնացականյան