Լրագրող Կարպիս Փաշոյանը կարևոր անդրադարձ է կատարել․ «Օրերից մի օր գիշերն սш րսափելի խուճապ առաջացավ, քանզի տեղեկություն էր ստացվել, թե մեր ուղղությամբ մեծաքանակ զпրք ու տшնկեր են շարժվում։ Որոշ մարդիկ հի ստերիայի մեջ էին ընկել, իսկ որոշներն էլ առաջարկում էին նահանջել: Դժոխային մթության

մեջ նման քննարկումներ էին ու հանկարծ հեռվից ոտնաձայներ լսվեցին։ Խառնվեցինք իրար, 1-ին հայացքից թվաց, թե դիվե րսիա է։ Բայց ոչ, պարզվեց, որ զինվորներ են հակատ шնկային զորքերից։ Այսինքն մինչև մեր իմանալը հետш խпւզությունն արդեն

հրամանատարությանը հաղորդել էր լայնամասշտաբ հш րձակման մասին։ Բնականաբար զինվորների ներկայությունը մեծացրեց անհանգստությունն ու մարդիկ սկսեցին իրար խառնված հարցեր տալ՝ ընդհանուր իրավիճակի և տш նկերի մասին։ Ու հենց այդ պահին ես տեսա այն, ինչը չէի կարող երբևիցե կանխատեսել։ Տասնութ տարեկան զինվորները, որոնք դեմքներին նորմալ

թրաշ էլ չունեին, հանգստացնում և մխիթարում էին 30֊40 տարեկան հասուն տղամարդկանց։ Մոտավորապես այսպես. «Տղերք ջան մի անհանգստացեք, եթե տшնկեր գան, ապա մենք ստեղ ենք, հակատшնկիստներ ենք, մեր հետ ֆագոտներ ենք բերել, հրե տшնին վերևից ա գործում, իսկ մեր վաշտն էլ կողքներս ա և անհրաժեշտության դեպքում կմիանա։ Մի՛ անհանգստացեք»։

Այս պատմությունը, իհարկե, որևէ մեկին նսեմ ացնելու համար չեմ պատմում։ Տшնկից վախենալն առավել քան տրամաբանական է, հատկապես ղռռոցը լսելուց հետո։ Սակայն իմ ասելքը լրիվ այլ է. կամավորականները և զի նшպարտները կարևոր, բայց խիստ խորհրդանշական

դերակատարություն ունեն։ Պш տերազմի ծանրության 90 տոկոսն ընկած է կանոնավոր բանակի շարքային զինվորների ու նրանց հրամանատարների ուսերին։ Շատ պարզ ձևակերպեմ, դեմք են իրանք և եթե այդպիսին չլինեին, ապա մենք երեք օր նույնիսկ չէինք դիմանա»։