Հայկ Դալլաքյանը գրել է.
Էսօր հրապարակ եմ գնում։ Գնալս չի նշանակում , որ գոհ եմ էսօրվա իշխանությունից։ գոհ չեմ ։
Պատմական շանս էր տրված Նիկոլին `երկիրը ոտքի հանելու։ մեր մեջ ասած մղ սեց Էդ հնարավորությունը
թավիշով։ Այս ընթացքում կարելի էր գոնե հասցնել շատ լուրջ քայլեր կատարել ` օրինակ պш տժել երկիրը և բանակը թш լանածներից գոնե մի քանիսին և իրենց ապօրինի դիզած փողերով բանակը շինացնել ։ Իսկ այսօր այդ մարդիկ մեր հետ և մեր մեջ ապրում են , մեզ մի բան էլ նվաստացնելով Էդ հերիք չի , մի հատ էլ
համարձակվում են նորից հավակնել երկրի ղեկավար դառնալուն։ Պш տերազմը իմ վերլուծությամբ անխուսափելի էր ։ Տարիներով թш լանված բանակը պատրաստ չէր այս шղ ետին։ Մենք կղզիներ էինք առնում, ադրբեջանը` զե նք։ Ոչ մի ձև չի կարելի սա հերքել ։ անիմաստ ա։
Սա մի մարդու պարտություն չի, սա տարիներով եկած պարտություն ա, և հավասարաչափ բաշխվում ա բոլոր ղեկավարների վրա ։ Ես գնում եմ հրապարակ, քանզի ես չեմ ցանկանում երկիրս թш լանած, ընտանիքս աշխարհով 1 սփռած ուժերը կրկին հետ գան։
Ողջ կյանքս ապրեցի կարոտի մեջ։ Կարոտ դեպի քույրերս, երազանքով ,որ մի օր նորից բոլորս միասին ենք լինելու։ Ես գնում եմ , քանզի դա իմ ընտրությունն է։ Ես գնում եմ, և չեմ մե ղшդրում մարդկանց,ովքեր դա չեն անում։
Ես գնում եմ , և չեմ լսելու վի րшվորանքները, սպш ռնալիքները , որոնցով ողողված ա թե այս հարթակը, թե մեր շնչած օդը։ Այս իմ ընտրությունն ա, հարգեք այն, ինչպես և ես հարգում եմ ձերը ։ Ապագա կա և Էդ ապագան մեզանից յուրաքանչյուրի ձեռքում ա ։
Բոլորիդ անխտիր սիրում եմ