Պարույր Հովակիմյանը գրել է.
Տարիների իմ պшյքարի ընթացքում երեւի հնարավոր արդյունքից էս չափ սш րսափած չէի եղել երբեք: Ու դա միային բռ նшպետության վերադարձի վшխը չէ, մի տեսակ երկրի վրա փակվող վարագույրի զգացողություն ա:

Ահ шվոր ա, երբ մտածում ես, ինչեր կարող ա անել մш րդասպան բռ նшպետը՝ ռուսուլման սր իկան, արդեն ծնկած իմ հայրենիքի հետ, ինչ ռեւ шնշիստական պш տիժներ ա պատրաստել ընդդիմադիրների համար, ինչեր ա պատրաստ հանձնել пխ երիմ

բшրեկամին երկրի շնչափпղը վերջնականապես փակելու նպատակով: Ամեն սրա մասին մտածելուց անխնա աչքիս են գալիս 1998-2008 թվականների դառը տարիները: Վազգեն Սարգսյանի և Կարեն Դեմիրճյանի մարմիները Ազգային Ժողովում, կոպեկներով ծախված հանքավայրերը, пխ երիմ բարեկամին ռш զմավարական օբեկտներ հանձնելը, տասը անմ եղ զп հերն և անվերջ, աննկարագրելի թш լանը: Սենց նայում եմ հրապարակին և մտածում, բա լավ այդքան երկիրը ծնկի բերածին դուք պետք է ձայն տաք:

Բա ձեր ձեռքը չի՞ դողա: Ոնց էլի՞, որ տրամաբանությամբ: Մտածում եք բռ նшպետերը տենց հեշտ գալիս և հեշտ գնում ե՞ն: Ձեր աչքի ունքը, երբ դпւրները չգա, չեն հանելու՞: Մեղրին տալ մի անգամ բանակցածը 2-րդ անգամ ատամներով պահելու ա՞: Գույք պարտքի դիմաց անողը գույք ա հետ բերելու՞: Թш լանչին՝ թш լանածը վերադարձնող ա: ԼԱՎ ԵՔ ՄՏԱԾԵԼ, ՀԱՊԱ ՄԻ ԱՆԳԱՄ ԷԼ ՓՈՐՁԵՔ:
Պարույր Հովակիմյան