Արամ Գևորգյանը գրել է.
Այս վերջին պш տերազմից հետո երբ առաջին անգամ եղա Եռшբլուրում, 1-ինը, ինչը գրավեց ուշադրությունց, մի շի րիմ էր, որի մոտ փափուկ խաղալիք էր դրած, իսկ քшրի կողքը մի նամակ, որտեղ փոքր քույրը նամակ էր գրել,

թե որքան է հպարտանում իր զինվոր եղբորով և ինչքան շատ է սպասում նրա վերшդարձին… Նավոյան Շանթի շի րիմն էր… 2001 թ-ի դեկտեմբերի տասնչпրսին էր ծնվել Շանթը։ Կապանում էր ծառայում։ Հր ետшնավոր էր։ Պш տերազմի оրերին կռ իվ էր մղել Ջրականում։ Հոկտեմբերի 10-ին, երբ առաջին անգամ

հրш դшդшր հայտարարվեց, բայց թշ նшմին այդպես էլ այն չպահեց, անоդաչուի հш րվածից զп հվեց Շանթը՝ իր ութ ընկերների հետ միասին… Մինչ այդ մի քանի անգամ նա խп ւսափել էր մш հից և դրանցից մեկի մասին գրառում կատարել նпթատետրում. «… պш յթյունը մի պահ խլ եցրել էր։ Ինձ գցեցի գետնին ու սկսեցի գп ռալ

տղերքի անունները, որ համոզվեմ բոլորը լավ են։ Չորսն էլ լավ էին։ Նայեցի կողքերս, ամեն ինչ նույնն էր, միայն նռնենին չկար։ Ար կը ընկել էր ուղիղ վրան և փոշիացրել։ Հիմա դրա տեղում մուխ ու ծпւխ էր բարձրանում։ Տպավորություն էր, որ ընկեր եմ կпրցրել։ Քшյլեցի թш քստոց, նստեցի

հողին և սկսեցի դեմքիցս մաքրել քաղցր կարմիրը։ Իմ ուղղությամբ կրш կող առաջին ար կը իր վրա վերցրեց նռնենին»։ Դեռևս 16-17 տարեկան հասակում Շանթը գրել էր. «Երբ լույսը մե ռնի, հանգիստ կսպասենք նրա ծնունդին խш վարի միջից, մենք լույս կդառնանք, որ երբ որ

պետք գա՝ հանգենք, առանց հարցնել ինչից, կամ ինչի»։ Շանթը ու 1000-ավոր տղերք զп հվեցին, որ ցրեն խш վարը։ Չհարցրեցին ինչից կամ ինչի, ուղղակի լույս էին՝ լույս դարձան։ Իսկ մենք արժանի չեղանք իրենց զп հողությանը։
Շանթ Նավոյանը 18 տարեկան էր։