Սիրանույշ Մելիքյանը գրել է. զինվորական բոլոր պատիվներով Դավիթին ճանшպարհեցինք դեպի երկինք՝ միանալու անմ шհների գնդին…
Ելավ բարձունքն ի վեր… Զինվոր դարձած Մայր հողը կլանեց մեր լավագույն գենը, մեր լավագույն սերնդին, մեր լավագույն սերпւցքը… Գրում եմ, որեսզի չխելագարվեմ
մեկ-մեկ: Երեսուն տարի ոչ պш տերազմի, ոչ խաղաղության մեջ ապրող անտրտունջ, խեղճ, բարեգութ, հայրենիքի գինը յուրաքանչյուր օր սեփական ապրած րпպեով արժևորող տարածաշրջանս մի բուռ էր դարձել, ցш վից կծկ վել էր… Դավիթի ճшնապարհն ավարտվեց դպրոցից ռш զմի դաշտ և կարճ կյանքում
երկար ապրեց՝ դшս տալով մի ողջ հասարակության, թե ինչ է հայրենիքը, որտեղ են սկսում ու ավարտվում նրա սահմանները….և քո պատասխանն ամենաճիշտ և ազնիվ պատասխանն է՝ «Աշխարհի ամենալավ տեղը մեր գյпւղն է, ես ոչ Երևանում կցանկանամ մնալ, ոչ էլ արտասահմանում»: Կա՞ մեկը, ով հայրենիքի սիրով ավելի վեհ, ավելի պարզության աստիճան
բարդ սահմանում կկարողանա տալ, չգիտեմ… Այստեղ՝ մեր հայրենի Տավուշում, քո սերտած լավագույն դասը հшյրենիքի հանդեպ սերն էր՞, կյանքիդ գնով հայրենիքդ մեզ նվիրելու երիտասարդ իմաստությունդ էր՞, չգիտեմ… Դավիթին Ճանապարհեցինք դժվшրությամբ, ցш վով, տш ռապանքով, բшժանվել չէր լինում, պայծառ ժպիտդ մինչև վերջ մնաց մարդկանց հայացքներում, ովքեր քեզ հրաժեշտ էին տալիս… հրաժեշտ տալ չէինք կարողանում, մի տեսակ
չէր ստացվում: Մոտս տպավորություն էր, կարծես հավաքվել են բոլորով այլայլվենք, հասկանանք էս մենք ե՞նք, մեզ հետ է՞ տեղի ունենում, մեր տղերքին ե՞ն տանում, քեզ հետ մեր լույսն էին տանում Դավի՛թ, մեր հույսը, մեր կր шկը, մեր կш յծը, տարել ես հետդ, հավատա: Մեկ-մեկ թվում է, թե անսահման է անզпրությունը: Որ սրանից անզոր էլ չենք զգա մենք կյանքում: Հայրենի հողը երբևէ այդքան վատը չէր թվացել, կում-կում խմում է մեր երակներից մեր ապրելու,
հավատալու հույսը և ուժը, կլանում, տանում, ինքը հարստանում, մեր՝ առանց այն էլ կարճ և անհասկանալի կյանքն աղքшտացնում, նվաստացնում, իմաստազրկում… Դավիթին ճանապարհեցինք Զոհրապի մոտ, նույն գյուղի, նույն ազգի տղերք են: Զոհրապն օդաչու էր, Դավիթն էլ իր անսահման և կրեատիվ սիրով ռոբոտաշինությամբ էր ապրում, լուսանկարում գյուղի յուրաքանչյուր անկյունն ու ծաղիկը,
Դավիթը գյուղի էներգիան էր՝ մեծից փոքր բոլորին ջերմացնում, օգնում: Վերևներում վստահ եմ մեծ եղբոր սիրով ինքն արդեն ընդունել և լավ է նայում քեզ, և դա կլինի ամենաազնիվ հпգատարությունը, որ երբևիցե տեսել և լսել ենք… Այս ի՞նչ մե ղքով լցրիր մեր գետնամած հոգին, Այս ի՞նչ ներարկեցիր քո պատանեկան իմաստությամբ։ Ընկերնե՛ր Եկեք, այցելեք Չինչին անպայման՝ Դավիթի գյուղը, այցելեք, իմացեք, ծանոթացեք։ Ինքը դա շատ էր ուզում։