«Ղարաբաղի пղ բի» համար Հովհաննես Շիրազը 1975 թ-ին հրաժարվեց խորհրդային երկրի բարձրագույն պարգևից՝ Լենինի շքանշանից: ՀԿԿ Կենտկոմի միջնորդ-պատվիրակը Հովհաննես Շիրազի իրական մտերիմներից էր’
ականավոր գրականագետ Սուրեն Աղաբաբյանը: Մի լավ խնդիր լուծած անձի ուրախությամբ մի օր նա, Շիրազի տուն մտնելով, ասաց.
-Կենտկոմից հրաշալի լուր եմ բերել, Շիրազ, Մոսկվան համաձայն է քեզ Լենինի շքանշանով պարգևատրելու: Կռահելով՝ բանաստեղծը իսկույն հարցրեց. – Ինձնի՞ց ինչ կուզեն: – Քեզ համար մեծ բան չէ,- ասաց գրականագետը,- դու ավելի
լավերն ունես, ժողովրդի մեջ քո անունով այնքա՜ն բանաստեղծություններ են թш փառիմ, որոնց հեղինակը դու չես. ընդամենը մի տող, թեկուզ մի երկրորդական թերթում գրիր, թե իբր լավ չես հիշում, որ գրած լինես: – ո՞րը, Սուրե’ն,- զարմացած հարցրեց բանաստեղծը: – Էն, էլի, «Ղարաբաղի nղ բը», որը մեծ шղմnւկ է բարձրացրել, սփյուռքում, տպվել է ու յուրաքանչյուր դահլիճում և
հավաքում արտասանում են, և ադրբեջանցիները բn ղnքել են Մոսկվային: – Սակայն դա, Սուրեն, հաստատ ես եմ գրել, որովհետև ուրիշը չէր կարող գրել, ու հենց Մոսկվայի համար եմ գրել, իմ խոսքին ինչո՞ւ կարևորություն չեն տա: Այնինչ ժողովուրդն իսկույն կլшնեց այն ու որպես շքանշան’ ոչ թե կրծքին, այլ իր սրտում կպահե: Ղրկողներիդ ասա, որ Շիրազն իր բանաստեղծությունն է համարում իր շքանշանը…