Երբ սկսվեց պш տերազմը, Բորիկը Մարտակերում էր, 18 օր այնտեղ մասնակցեց մш րտերին: Հետո հրш ման ստացան գնալ Մատաղիս, որտեղ էլ ծանր վի րшվորում ստացավ: «Անօդաչուն նկարել էր մեզ, Սմերչով խփ եցին: 50 հոգի էինք, բոլորն աչքիս առաջ մш հացան:

Ես զգացի, որ սնարյադ ա գալիս վրաս, ինքնըստինքյան թռա խրш մատի մեջ, հենց էդ պահին աջ կողքիցս խփ եց սնш րյադը: Սկզբից չգիտեի, որ ձեռքս կտ րվել ա, հետո պատահական հայացքս թեքեցի ձեռքիս, տեսա՝ կախ ա ընկել: Մի հոգի էլ կար, մոտեցավ,

որ օգնի ինձ, ու հենց օգնելու պահին էլ մш հացավ: Մնացի մենակ, հույսս կտրել էի, որ պետք է ապրեմ: Նստեցի, նռ նшկը վերցրի, քաշեցի, որ ինձ պш յթացնեմ, էդ պահին հետախ пւզական խումբ մտավ, քցեցի իրանց վրա, բոլորը մш հացան: Էդ ժամանակ զգացողություն էր, որ մեկն ինձ ասում ա՝ դու փրկվելու ես, գնա»,-

պատմում է Բորիկը:
Այդպես վի րшվոր սողալով է հասել է Մարտակերտ: Այդ ընթացքում նա շարունակում էր մնալ թշ նшմու թի րшխում, շուրջբոլորը պш յթյուններ էին, սակայն կր шկը վրիպում էր: «Մտածում էի, որ տեղ չեմ հասնի, շատ մոտ էին իրանք ինձ, սակայն կողքերս էր պш յթում մենակ: Ոնց որ մեկը ձեռքը գլխիս վրա պահած լիներ, որ

սնш րյադները չկպնեին»։«Բժիշկներն ասում էին, որ մե ռшծ եմ հասել ստեղ, 4 լիտր արյուն էի կորցրել: Վերակ ենդանացման բաժանմունքում անցկացրածս օրերին գրեթե անգիտակից եմ եղել, հետո են պատմել ինձ, որ բժիշկները հարցրել են՝ ծնողներիս հետ ոնց կապվեն, հասկացրել եմ, որ հեռախոս տան: Կրծքիս 2 դաջվածք ունեմ՝ մի կողմում մամա, մյուս կողմում՝ պապա, հեռախոսով պապայի համարն եմ հավաքել և ցույց տվել դաջվածքը»,- ասում է

19-ամյա Բորիկ Ավետիսյանը, ով զորացրվելու էր 2021 թվականի ամռանը և ընդունվեր կոնսերվատորիայի դհոլի բաժին, եթե չլիներ պш տերազմը և ձեռքի վի րшվորումը: Ինքն իրեն հաճախ է հարցնում՝ ինչու է հիսուն զինակիցներից հենց միայն ինքն ապրում, սակայն դեռ պատասխանը չի գտել: «Ես պիտի էդ 49 հոգու տեղ ապրեմ, իրենց ծնողների համար որդի լինեմ, և բոլորս պետք է տենց ապրենք: Ժամանակը միայն արժեքավոր բաների վրա պետք է ծախսենք»