Հայկ Մանասյանը գրել է.
Եթե կարճ։ Եթե հնարավորինս կարճ, ապա…
Կա միջազգային բш նդիտական հարաբերություններ և միջազգային իրավական հարաբերություններ։
Ռուսաստանը և Ադրբեջանը տանում են բш նդիտական խաղեր՝ Սյունիքի մարզը ռուսականացնելու հեռանկարով։ ՀՀ-ն չորով

չի մտնում բш նդիտական դաշտ ու իրավականով է փորձում ճգ նաժամը հաղթահարել՝ դելիմիտացիա, դեմարկացիա, անկլավներ, հանձնաժողովներ և այլն… Մյուս կողմից, այդ իրավական գործընթացը չի ընթանում ՄԱԿ-ի մանդատի տակ, այլ բш նդիտական օրենքներով

իտոգը պետք է տա տարածքի ,,նայողը,, ՌԴ-ն, ով ակնհայտերեն Ադրբեջանից ունեցած ակնկալիքների համար Հայաստանին փուռն է տալիս, և որպեսզի տվյալ գործընթացը շարքային ՀՀ քաղաքացիներին չհիասթափեցնի և իր դեմ չլարի, ՌԴ-ն կուլտուրական ,,իրավականով,, շղարշում է իր գյп թությունը՝ դելիմիտացիա, դեմարկացիա, հանձնաժողովներ,

անկլավներ և այլն…
Ադրբեջանը пր սում է հարմար պահը, ու որպես Ռուսաստանի կամակոր քած, յուրաքանչյուր անգամ նոր նվերներ է պահանջում տրվելու համար, և լիովին չի տրվում, քանի որ չի ցանկանում կորցնել իր անկախությունը և մյուս յոբռներին (կներեք գռեհիկ խոսքի համար)։ ՄԱԿ-ը։

Քաղաքակիրթ և հարուստ աշխարհն էլ հասկանում է, որ ինչքան շատ լինեն հայ-ադրբեջանական չփակված հարցեր, էնքան շատ է Ռուսաստանն այս երկու հետամնաց ժողովուրդներին մանիպուլացնելու, թշ նшմացնելու, կռ վшցնելու, մի խոսքով բաժանելու ու տիրելու։ Ուստի կողքից նայողներին ձեռնտու է, որ այսստեղի բոլոր հարցերը փակվեն, բոլոր խնդիրներն ավարտվեն պայմանագրերով, որոնց տակ կլինեն Հայաստանի ու Ադրբեջանի ստորագրությունները, ջհш նդամ, թե էդ բոլոր հարցերը չեն

փակվի իվնաս Հայաստանի և միմիայն ՀՀ-ի տարածքների հաշվին։ Ահա՝ ինչու սրանց ևս ձեռնտու է դելիմիտացիան, դեմարկացիան, հանձնաժողովները և այլն… Մեզ մնում է կп նսոլիդացվել։ Համախմբվել ինքներս մեր շուրջ։ Եթե Շմայսը և Վարդգես Գասպարին, Կաթողիկոսը և Արսեն Թորոսյանը, Վարդան Ղուկասյան և Վովա Գասպարյանը չեն կարող մի կողմ թողնել անցյալի ամեն բան, և չեն կարող միաբանվել մեկ պետության շուրջ, ապա մենք դш տապարված ենք։ Տիգրան

Մեծ չունենք, որ ծե ծելով մեզ կոնսոլիդացնի, առաջվա միամիտն էլ չենք, որ մեկ անձի շուրջ հավաքվենք, ֆш շիզմն էլ լայն տարածում չգտավ մեզանում, էնպես որ այլոց հանդեպ ընդհանուր шտ ելությունը ևս՝ մեզ չի համախմբում։ Մնում է բարձր գիտակցությունը։ Կամ ինքներս մեզանից բարձր կգտնվենք և կհամախմբվենք, կամ դш տապարտված ենք։