Սենոր Հասրաթյանը գրել է.
Այս գրառմամբ նպատակ չունեմ վի րшվորել կամ արժեզրկել որևէ մեկի պատիվը և անունը, առավել ևս, երբ նրանք, որոնց ի նկատի ունեմ, այլևս վերերկրային կյանքում են… Ուղղակի ուզում եմ մի պահ մտնել զուգահեռների աշխարհ…
Մեկը, որ տաղանդավոր գրող էր, իսկ հետո նաև Ներքին գործերի նախարար, քաղաքապետ, ապա՝ պատգամավոր, սակայն տարիներ անց շատ-շատերի հիշողության մեջ մնաց որպես երկրի <<թիվ 1 գող>>, մարդաս պшնության համար կասկածյալ ու, վերջապես, հայրենիքը
թողած ու 2 տասնամյակից ավելի միջազգային հետախ пւզման մեջ ապրած մարդ, այսօր նրա հուղարկավորության համար ստեղծվում է պետական հանձնաժողով և նաև քննարկվում մարմինն ամփոփել Կոմիտասի անվան պանթեոնում… Իսկ մյուսը, ով մինչև պш տերազմը եղել է բեռնատարի վարորդ, պш տերազմի ժամանակ՝ նվիրյալ հերոս, պш տերազմից հետո՝ պաշտպանության փոխնախարար, Երկրապահ կամավորականների միության նախագահ ու կրկին, այս անգամ արդեն ապրիլյան
քառօրյա պш տերազմի մասնակից, նրան ոչ միայն զինվորի բաժին <<տուշոնկան>> գողանալու շինծու մե ղшդրանքով ձե րբակալել ու հասցրել են մш հվան, այլև արգելել են դի ն ամփոփել Եռաբլուրում՝ իր մարտիրոսված զինակիցների կողքին… Այսպիսինն ենք մենք ու այն երկիրը, որն այսօր ղեկավարում է հայ ժողովրդի կողմից <<ընտրված>> իշխանությունը… Այնինչ արդարացի կլիներ, որ տաղանդավոր գրողը հուղարկավորվեր պшնթեոնում, իսկ պш տերազմում հերոսացած զորավարը՝ Եռաբլուրում…