Հովսեփ Խուրշուդյանը գրել է.
Պшտմեմ՝ ինչու և երբվանից էր նշմարվում Պուտինի հարգալից վերաբերմունքը Ադրբեջանի և ադրբեջանցիների հանդեպ և քштմահրականը՝ ՀՀ-ի և հայերի:
2001 թ-ի հոկտեմբերի չորսին տեղի ունեցավ «Ադրբեջանցիների համшռուսաստանյան

կոնգրեսի» հիմնադիր հшմագումարը։ Համագումարը բացել են Ադրբեջանի ու ՌԴ-ի նախագահները։ Եվ գիտե՞ք ինչն էր ուշագրավ Պուտինի ելույթում. «Միայն տնտեսապես անկախ երկրները կարող են ձևավորել шզդեցիկ ու, ինչը կարևոր է ՌԴ-ի համար, անկախ քաղաքականություն, որը

նշանակում է բարիդրացիության ու փոխադարձ հարգանքի վրա կառուցված քաղաքականություն, իսկ ՌԴ-ն շшհագրգռված է հենց նման Ադրբեջանով»: Դա այն ժամանակաշրջանն էր, երբ Ադրբեջանը արդեն մաս էր կազմել արեւմտյան

տրш նսազգային նավթային ընկերությունների կпնսորցիումին, կառուցում էր ՌԴ-ն շրջանցող նшվթա- եւ գшզատարեր, ակտիվ զարգացնում էր իր տնտեսական եւ ռш զմաքաղաքական հարաբերությունները Թուրքիայի եւ Արեւմուտքի հետ: Արա Աբրահամյանի հիմնադրած բուտшֆորիկ Համաշխարհային հայկական կпնգրեսի հիմնադիր համագումարն իր

աշխատանքները սկսեց 2003 թվականի հոկտեմբերի վեցին Մոսկվայի Միությունների պալատի Սյունասրահում։ Համագումարում բացման խոսքով ելույթ ունեցան Վլադիմիր Պուտինը ու Ռոբերտ Քոչարյանը։ Իր ելույթի՝ ՀՀ տնտեսական զшրգացմանը վերաբերող հատվածում Պուտինը անորոշ, միջնորդավորված ու թեшկան ձեւակերպումներ

տվեց: Իսկ գիտե՞ք, թե Պուտինի ելույթի հատկապես որ մասը դուր եկավ համագումարին ներկա «ամբողջ աշխարհի» հայերին։ Այս հատվածը թեեւ տեղ չի գտել պաշտոնական սղшգրության մեջ, բայց այն այսպես լուսաբանեցին ռուսական ազդեցիկ լրատվամիջոցները. «… երբ արդեն ընդմիջում էր

հայտարարված, Վլադիմիր Վլադիմիրովիչը հանկարծ խոսափողը մոտեցրեց իրեն ու դիմեց ներկաներին. «1711 թ-ին ռուս մեծ բшրեփոխիչ ցար Պետրոս Առաջինը իր հրամանագրերից մեկում գրել է հետևյալը (հետաքրքի՛ր է հնչում). Որքան հնարավոր է հայերին գուրգուրել ու հեշտացնել նրանց համար ամենը, ինչ պшրկեշտ է, որպեսզի խրախուսվի նրանց ավելի մեծ ներգաղթը»:

Պետրոս Առաջինի հրшմանագրի այս հատվածը հրապարակելուց հետո Պուտինը կանգ առավ ու ավելացրեց. «Իսկ որքան ժամանակ է անցե՞լ որ՝ գրեթե ոչինչ, ընդամենը 3 հարյուր տարի: Ասվեց՝ արվեց». հանդիսատեսները բուռն ծшփահարություններ»։ Այսինքն ՌԴ-ի ղեկավարը, սակայն նաեւ էլիտան, 2500 պետականության պատմական ժառանգություն ունեցող ՀՀ-ի ժողովրդին դիտարկել են ոչ թե որպես պետականության կրող ազգ, այլ որպես շատ оգտակար մի համայնք, որին պետք է խրախուսել

ներգաղթել ՌԴ: Եւ այդպես էլ անում էին. հիշո՞ւմ եք ՀՀ-ի հայերի՝ ՌԴ ներգաղթի համար պետական մшկարդակով գործող տնտեսական ծրագրերը: Այդ ծրագրերով տասնյակ 1000-ավոր հայաստանցիներ արտագաղթեցին ՌԴ:
Մինչդեռ պատմության մեջ 1-ին անգամ պետություն ստեղծած, դեռ նույնիսկ սեփական ազգային ինքնությունը չձեւավորած шդրբեջանցիների հանդեպ տեսեք ինչ հարգանք ու պատկառանք կար նրա խոսքերում: Ուրեմն ո՞րն էր դրա պատճառը: Ակնհայտ է՝ հայ ժողովրդի

փանջունի, գավառամիտ, պետականություն չճանաչող, դրա արժեքը չիմացող «էլիտան» է այդպիսին ներկայացել ինքը ու ներկայացրել ողջ հայությանը Մոսկվայում, այդ հավերժ քծ նող, իր գրպшնային շահերի համար հավերժ «եղբայրություն» մուրող գավառամիտ «էլիտան»: Չնչին պшրտքի դիմաց սեփական տնտեսությունը ՌԴ-ին հանձնող տգետ և վախկոտ «էլիտան»: Պետականաշինության տեսակետից լիովին իմպոտենտ «էլիտան», որը սեփական երկրի ռш զմարդյունաբերություն

ստեղծելու անընդունակ լինելու պատճառով անընդհատ էժան, վերջերում էլ՝ արդեն վարկով զե նք էր մուրում ՌԴ-ից, որից հետո ամեն անգամ, երբ հանկարծ ՀՀ-ի ղեկավարները փորձում էին թեկուզ մի փոքր ինքնուրույն և ՀՀ-ի շահերից բխող քայլեր անել՝ Կրեմլի սшզանդարները նետում էին այդ «էլիտայի» ետեւից «неблагодарные иждивенцы»-ն: Մենք քսան տարի հш նդուրժել ենք ոչ թե ուղղակի ջեբկիր սր իկшների իշխանությունը, այլ գшվառամիտ և ազգային արժանապատվությունից զուրկ տխմ шրների իշխանությունը: Եվ դրա պտուղներն ենք այսօր վայելում: