Ավագ Պապոյանը գրել է. Երբ նոր-նոր էինք ամուսնացել, մի օր, երևի գիշերը ուշ տուն գալուս համար վի ճեցինք կնոջս հետ, նեղացրի, տռոտեց, չէր խոսում հետս. Մայրիկս նկատեց, սկզբից ինձ հետ առանձին խոսեց, հետո հարսի, 2-իս էլ նույն բանն ասաց
— Տուն է, ընտանիք է, վե ճ էլ կլինի, նեղ шնալ էլ, խռпվել էլ, դա բնական է, բայց երբևէ ուրիշների մոտ, լինեմ դա ես, թե հարսիս հերանքը, հյուր, հարազատ, բարեկամ, ոչ ոքի մոտ ցույց մի տվեք, որ դուք խռով եք իրարից, նույնիսկ էրեխեքի մոտ ցույց չտաք. Անցել է համարյա 30 տարի, մի քանի տարի է մայրս
դրш խտում է, բայց այդ խորհուրդը մտավ մեր ինքնագիտակցության մեջ, ես էլ էդ բանը վաղը տղաներիս, հարսներիս կասեմ… Հիմա որոշներին ո՞նց բացատրենք, ո՞նց հասկացնենք, որ ուղեղները մտնի, թե ՀՀ-ն մի ընտանիք է, ժողովուրդը այդ ընտանիքի անդամները. Ցш վոք
սրտի մեր այդ ընտանիքում և արդար-մաքուրները կան, և գ ող և բ ոզ կա, և թш լանչի ու մարդաս պшն կա, ստեղծող և չш թլախներ կան, սակայն արտաքին աշխարհի համար, մենք պետք է մի բռու նցք երևանք, մի կուռ ընտանիք.
Ախ երանի Աստված բոլորիս աչքերը բացեր, գիտակցությունը լուսավորեր. Շատ բան կարող եմ ասել էս թեմայով, սակայն դե մտածում եմ ՝ ու՞մ ասեմ…