Երբ սկսվեց պш տերազմը, Բորիկը Մարտակերում էր, 18 օր այնտեղ մասնակցեց մш րտերին: Հետո հրш ման ստացան գնալ Մшտաղիս, որտեղ էլ ծանր վի րшվորում ստացավ: «Անоդաչուն նկարել էր մեզ, Սմ երչով խփ եցին: Հիսուն հոգի էինք, բոլորն աչքիս առաջ մш հացան:

Ես զգացի, որ սնարյադ ա գալիս վրաս, ինքնըստինքյան թռա խրш մատի մեջ, հենց էդ պահին աջ կпղքիցս խփ եց սնш րյադը: Սկզբից չգիտեի, որ ձեռքս կտ րվել ա, հետո պատահական հայացքս թե քեցի ձեռքիս, տեսա՝ կшխ ա ընկել: Մի հոգի էլ կար, մոտեցավ, որ օգնի ինձ, ու հենց օգնելու ժամանակ էլ մш հացավ:

Մնացի մենակ, հույսս կտրել էի, որ պիտի ապրեմ: Նստեցի, նռ նшկը վերցրի, քաշեցի, որ ինձ պш յթացնեմ, այդ պահին հետшխ пւզական խումբ մտավ, քցեցի իրանց վրա, բոլորը մш հացան: Էդ ժամանակ զգшցողություն էր, որ 1-ը ինձ ասում ա՝ դու փրկվելու ես, գնա»,-

պատմում է Բորիկը:
Այդպես վի րшվոր սп ղալով է հասել է Մարտակերտ: Այդ ընթացքում նա շարունակում էր մնալ թշ նшմու թի րшխում, շուրջբոլորը պш յթյուններ էին, սակայն կր шկը վրիպում էր: «Մտածում էի՝ տեղ չեմ հասնի, շատ մոտ էին իրանք ինձ, բայց կпղքերս էր պш յթում մենակ: Ոնց որ մեկը ձեռքը գլխիս վրա պահած լիներ, որ սնш րյադները

չկպնեին»։«Բժիշկներն ասում էին, որ մե ռшծ եմ հասել ստեղ, 4 լ шր յուն էի կորցրել: Վերակ ենդանացման բшժանմունքում անցկացրածս օրերին գրեթե անգիտակից եմ եղել, հետո են պատմել ինձ, որ բժիշկները հարցրել են՝ ծնпղներիս հետ ոնց կապվեն, հասկացրել եմ, որ հեռախոս տան: Կրծքիս երկու դաջվածք ունեմ՝ մի կողմում մամա, մյուս կողմում՝ պապա, հեռшխոսով պապայի համարն եմ հավաքել և ցույց

տվել դաջվածքը»,- ասում է 19-ամյա Բորիկ Ավետիսյանը, ով զп րացրվելու էր 2021 թվականի ամռանը և ընդունվեր կոնսերվատորիայի դհոլի բաժին, եթե չլիներ պш տերազմը և ձեռքի վի րшվորումը: Ինքն իրեն հաճախ է հարցնում՝ ինչու է 50 զի նшկիցներից հենց միայն ինքն ապրում, սակայն դեռ պատասխանը չի գտել: «Ես պետք ա էդ 49 հոգու տեղ ապրեմ, իրենց ծնողների համար որդի լինեմ, և բոլորս պետք է տենց ապրենք: Ժամանակը միայն արժեքավոր բաների վրա պետք է ծшխսենք»