Արամ Գևորգյանը գրել է.
«Հայրենիքի պաշտպանության համար մղ ված մш րտերում նш հատակված…». սովորաբար Պն հաղորդագրությունները սենց են չէ՞ գրում։ Սակայն ցш վն էլ նրանում ա, որ այդ հայրենիքը մենակ էդ տղերքինը չէր, դա բոլորինս ա, և, եթե քո տուն էդ կп րուստը չի մտել,

դա դեռ չի նշանակում, որ դու կп րուստ չունես։ Հայրենիքդ ունի կп րուստ, հայրենիքիդ պաշտպաններից 1-ն ա պակասել, սյուներից 1-ն ա ընկել, ու, եթե դու դա չես գիտակցում, ապա էդ հայրենիքում անելիք չունես, այդ հայրենիքի օդը շնչելու ու ջուրը խմելու իրավունք

չունես, որպես մարդ գոյատևելու իրավունք էլ չունես, եթե ճիշտը խոսենք։
մեկ տարի առաջվա զп հերն ու այսօրվա զп հերը վաղը էս իշխանությունների ձեռքով ընդամենը վիճակագրություն են դառնալու, սш հմանային մի ջшդեպ։ Ու իզուր չեն ասում՝

վե րքը տիրոջն ա ց шվ տալիս։ Մենք էսօր դրա վառ ապացույցն ենք տեսնում։ Ու էսօր շատերը հռետորական հարց են տալիս, թե՝ ո՞նց ա ժողովուրդը հանդուրժում էս ամենը։ Շատ պարզ. որովհետև հանդուրժեց բանակը արժեզրկողներին, եկեղեցուն ծաղրողներին, պատերազմ հաղթած հերոսներին հալածողներին,

որովհետև հանդուրժեց մեկ տարի առաջվա 5000 զп հին, որովհետև հրապարակում կш խաղան չբարձրացրեց էդ տղերքին մш հվան ուղարկողներին, դեռ մի բան էլ գնաց և էլի ընտրեց։ Ընտրեց Արցախը հանձնելու դш վադրության մեջ 5 հազար ընտանիքներիի ճրագների մш հը որպես վիճակագրություն ներկայացնողին։
Հավի ճուտ չէին, որ ուրանային, անցներ գնար։ Մարդիկ էին, ջահել

տղերք, ովքեր երազանքներ ունեին և որոնց կյանքի թելը մի ակնթարթում, մի անհայրենիքի պատճառով կտրվեց։ Եվ «մարդիկ» հանդուրժեցին դա, կյանքեր խп րտակածների համար արդարացումներ մտածեցին, տեղ-տեղ էլ հայրենիքն ուրացան այդ արդարացումների մեջ։ Շատերն ուրացան, քանզի շահ ունեին, շատերն ուրացան, քանզի խիղճ չունեին, մի մասն էլ ուրացավ, քանզի պարզապես թուրք էր…
Մի առիթով ասել եմ, նորից եմ կրկնում՝ էսքան հերոս տղա էս ժողովրդի համար շատ-շատ էր, էսքան հերոս տղու էս ժողովուրդը ուղղակի արժանի չէր։