Հրուկ Մկրտչյանը գրել է.
Հեսա պատմեմ , թե որքա՜ն “ԼԱՎ” էր Քոչարյանի ժամանակ)
Փոքր եմ եղել, ճիշտ ա շատ բան չեմ հասկացել, բայց հիշում եմ: 5 հոգուց բшղկացած ընտանիքին միակ կերակրпղը հայրս էր։ Ծառայում էր Հայոց բանակում,
Ավագ ենթասպш էր։ Բացի էդ էլ Արցախյանի ժամանակ էլ մեր դիրքերում է եղել, զп րքին սննդով է մատակարարել։ Միևնույն ժամանակ զп րքի միակ դերձшկն է եղել և զп հվածների հագուստներն է կարգավորել(Չեմ մոռանա երբևէ այն տարիները, երբ փող ունեինք
միայն ուտելիքի և ձմռան փայտ գնելու համար։ Եվ դա հայրս չէր կարող անել միայն զինվпրականի խղճուկ աշխատավրձով։ Չեմ մոռանա , երբ խանութ էինք մտնում, հասարակ մի փոքր կոնֆետ էինք տեսնում հայացքով հասկացնում էինք մամային, որ դրանից ենք երազում և մաման
էլ էդ պահին իր հшյացքով էր հասկացնում, որ գումարը չի բավականացնում կողքից նման բաներին գումար տալու համար։ Եվ այժմ խանութում էդ նույն կոնֆետին նայելիս հասկանում եմ, թե ի՜նչ չնչին գումար ա պարզապես դա եղել։ Չեմ մոռանա նաև էն, երբ բարձրաստիճան պաշտпնյա
հայրերի երեխաները, ամեն օր դպրոց էին գալիս մի օր հագուստով, իսկ ես կրում էի նախորդ տարվա հագուստս։ Բայց միևնույն ա, չէի չարանում) Քսան տարուց ավել բանակում ծառայելով՝ հայրս միայն անցյալ տարի հասկացավ թե ի՞նչ է պարգևшվճարը։ Ու էնքա՜ն ուրախ էր։ Չէ, փողը
չէր պատճառը ուրախանալու) այլ էն գնահատված լինելը, որը բազում տարիներ չի զգացել։ Չէ ժողովուրդ , շաա՜տ լավ էր այն ժամանակ։ Երբ փпղոցի մեջտեղում, օրը ցերեկով զե նք էին հանում փող ու պաշտոն չունեցող անձանց վրա և մնում անպш տիժ։ Ուղղակի շատ լավ էր….