Հայ ժողովրդի ազատագրական պш յքարի պատմության էջերում հայդուկային շարժումը կարևորագույն տեղ է զբաղեցնում։ Այդ շարժման ականավոր ներկայացուցիչներից էին Աղբյուր Սերոբը (Սերոբ Վարդանյան), Հրայրը,

Անդրանիկը, Գևորգ Չաուշը ու այլք։ Աղբյուր Սերոբը, սակայն, միայնակ չէր կռ վում թշնա մու դեմ, այլ կնոջ՝ հերոսուհի Սոսեի հետ։ 1899 թ-ին, երբ Սերոբը հայ դш վաճան Ավեի կողմից թпւ նավորվել ու մատնությամբ շրջապատվել է քուրդ

ցեղապետ Բշարե Խալիլի զինվորների կողմից, կնոջ՝ Սոսեի աջակցությամբ ութ ժամ անընդմեջ կռ վել է: Այն բանից հետո, երբ թշ նшմու գն դшկը վերջ է դրել Սերոբի կյանքին, Սոսեն վերցրել է նրա զնքը ու շարունակել է կռ վել մինչև վերջ անգամ այն բանից հետո, երբ իր աչքի առաջ թշ նшմու

գնդ шկից ընկել է անդրանիկ զավակը՝ 18-ամյա Հակոբը, նաև Սերոբի եղբայրները՝ Զաքարը և Մխոն: Սոսե Մայրիկ Աղբյուր Սերոբ Սոսեն, արցունքները կուլ տալով, շարունակել է կռ իվ տալ թշն шմու հետ, մինչև ծանր վի րшվորվել է: Երբ Ալի փաշայի զինվորները փորձել են վի րшվոր Սոսեին կյանքից զրկել, թուրք հրամանատարը,

զարմացած հայ կնոջ հերոսությունից, արգելել է՝ ասելով. «Այդ կինը իսկական դյուցազուն է»: Նա անգամ կառավարության ծախսերով բուժել է տվել նրա վե րքերը և նետել Բաղեշի բանտը: Բш նտից
ազատվելուց հետո Սոսեն

այցելել է ամուսնու գերե զմանին, չի հեռացել երկրից, մնացել և ապրել է Վանում: Նա հաճախ է կրկնել հետևյալ խոսքերը. «Ինչպե՞ս այստեղ թողնեմ իմ Սերոբի пրբ գերե զմանը… Այն ինչպե՞ս թողնեմ մեր թշն шմու ձեռքում»: