Բրիտանա-իրանցի հայ աշխարհագրագետ և քարտեզագետ-քարտեզաբան Ռուբեն Գալչյանը գրում է. Լեոնարդո դա Վինչին և Հայկական Ճարտարապետությունը. Հայ արվեստի սիրահարներից էր Լեոնարդո դա Վինչին, ով Վերածննդի ամենալավ ներկայացուցիչներից է համարվում: Սրա վկայությունը
նրա ՛՛Հայկական նամակներ՛՛ աշխատությունն է, որն էլ նրա ՛՛Ատլանտյան ձեռագրեր՛՛ հատորի մասն է կազմում: Էստեղ նա գործածել է իր աշխատանքին յուրահատուկ տեխնիկան: Հայաստանում գծած իր էսքիցները մեզ համոզում են, որ նա հավանաբար առաջիններից էր (եթե ոչ առաջինը)
ով ընդունել էր հայ ճարտարապետության ոճը և տեխնիկան, (Մասնավորապես գմբեթի կառուցվածքը): Կոստան Զարյանը նրա ՛՛Հայկական նամակներ՛՛-ի մասին գրում է. Լեոնարդոյի ազդեցության տակ էր, որ Բրամանտեն թողեց գոթական ոճը և ընդունեց հայ
ճարտարապետության հիմունքները, որոնք ապագայում Սուրբ Պետրոսի Տաճարի կառուցմանը դեպի նոր ուղղություն առաջնորդեցին: Նույն աշխատության վերաբերյալ Կոստան Զարյանի մի այլ վկայություն նշում է թե ինչե՞ր պատահեցին Լեոնարդոյին Հայաստանում
կեցության ընթացքում (օրինակ, նա և բնիկներն իչնպե՞ս անցան բնական աղե տների միջով): Լեոնարդոն հիացած էր հայկական միջանդարյան մանրանկարչությամբ և նրանց ներկերով: Նա իր հետ Հայաստանից բերեց ինչ որ մուգ դեղին (կամ բաց սրճագույն) ներկ, որը մինչև դա Եվրոպայում չէր կիրառվել: ՛՛Հայկական նամակներ՛՛ աշխատության էջերից 1-ի աջի հատվածում առկա են մի քանի հակիրճ ֆռազներ, որոնք
հավաքված են ՛՛Գրքի մասեր՛՛ գլխագրի տակ: Սա մի շատ կարևոր դիտողություն է նրա մասին, որ Լեոնարդոն ծրագրում էր Հայաստանի իր տպավորությունները, զգացմունքները և մտահ ոգությունները շարադրել մի նոր գրքի մեջ: Պատկերում Լեոնարդոյի՛՛ Ատլանտյան ձեռագրի՛՛, ՛՛ՀՀ-ի նամակներ՛՛ մասից թերթ 145-ա-ն է: Աղբյուր – Եվրոպական ինտ եգրման ոչ պետական կազմակերպություն – ՀՀ։