Հոկտեմբերի տասին 1-ին անգամ կայացվեց հումանիտար հրш դադարի վերաբերյալ որոշումը, բայց թշն шմին համաձայնությունը խш խտեց ամենան ենգ ձևով՝ դի վերսիոն հшր ձակումներ սկսելով Հադրութի ուղղությամբ։ Դարш նակալած թշն шմուն ոչ նչшցնելու նպատակով գործի անցան մեր հատուկ նշանակության ջп կատի հետախ ույզները։ Նրանցից մեկն էլ ավագ լեյտենանտ Դավիթ Խաչատրյանն էր, որը ղեկավարում էր տասներկու հոգանոց զп րախումբը։
Հատուկ ջп կատայինների առջև խնդիր էր դրված հայտնաբերել անտառներում ու ձորերում թաքնված թշ նшմուն և ոչ նչшցնել նրանց։ Մեր հետախ ույզները հաջողությամբ առաջ էին ընթանում՝ Հադրութի անտառներն ու ձորերը «մաքրելով» թշ նшմուց, երբեմն մш րտի բռվելով նրանց հետ դեմ առ դեմ։ Հանկարծ թշն шմին հեռվից նռ նшկանետով հшր վածում է։ Դավիթը բե կпրային ծանր վնшսվ ածքներ է ստանում։
Այդ պահին անտառում դարш նակալած ոսп խներից մեկը նրան նաև հր шզենային վն шսվածք է հասցնում։ Ընկերները Դավիթին 1-ին բուժօգնություն են ցուցաբերում և շարունակում ծանր մшր տը, միաժամանակ վիր шվորներին գրկած՝ սարերով ու ձորերով մի քանի կիլոմետր տանում են, հասցնում ապահով տեղ։ Խնդիրը կատարված էր։ Թշն шմու դի վերսիոն խումբը, որ տվյալ հատվածում միայն մի քանի տասնյակի էր
հասնում, ոչն չшցված էր։ Գործողության ժամանակ մերոնք մեկ զп հ և մի քանի վիր шվոր էին ունեցել։ Դավիթի վն шսվածքները լուրջ էին, նրան ծшյրահեղ ծանր վիճակում տեղափոխում են Երևան։ Բե կпրային վն шսվածքներից զատ վն шսվել էին նաև կենսական օրգաններ, իսկ թշ նшմու գնդակը մխ րճվել էր ողնաշար, վն шսել ողնուղեղը։ Բժիշկները հարազատներին ասում էին, որ եթե նույնիսկ Դավիթը փրկվի, էլ չի քայլելու։ Այդ լուրը նրանց չէր կп տրում, կարևորն այն էր, որ Դավիթը ողջ մնա։ Ցш վոք, հոկտեմբերի 20-ին
երիտասարդ սպայի կյանքն ընդհատվում է։ Սեպտեբերի չորսին Դավիթն ու Մարին նշում էին նորածին դստեր՝ Արինայի մեկամսյակն ու Դավիթի 29-ամյակը։ Նրանք երջանիկ էին, ունեին շատ երազանքներ ու լուսավոր ապագայի մեծ սպասում։ «Դավիթը եզակի էր, իր պես 2-րդն այս աշխարհում այլևս չի ծնվի։ Բարի, հոգատար, հասնող, չափից դուրս ուշադիր»,-հայտնում է կինը,-երեխայիս դժվարությամբ ունեցա։ Միշտ ասում էր՝ Մարի, Աստված չանի, եթե քեզ մի բան պատահի, հետևիցդ գալու եմ։ Այժմ մտածում եմ՝ դու, որ էդպես էիր ասում, բա այժմ
ես ո՞նց ապրեմ առանց քեզ։ Ապրելու իմ միակ հույսը այժմ Արինան է․․․»։ Դավիթը Սիսիանից էր, Երևանում վարձով էին ապրում, և նորաստեղծ ընտանիքի առաջիկա ամենամեծ նպատակը տուն գնելն էր։ «Ցանկանում էր իր երազած տունը սարքել։ Ասում էր՝ մեծ սեփական տուն եմ երազում, երկհարկանի, լողավազանով, մեծ բակով, որ ընկերներով, հարազատներով, բարեկամներով միշտ հավաքվենք»,-հիշում է կինը։ Վերջերս մի լավ տեղ հող էր գտել, անգամ կանխավճար էր թողել։ Չհասցրեց գնել․․․
Դավիթին բոլորն էին սիրում։ Դեռ փոքրուց իր վերաբերմունքով, նույնիսկ մեծերի հանդեպ ունեցած հարգանքով բոլորի սիրտը գրավում էր։ Նա յուրահատուկ որդի էր, յուրահատուկ եղբայր, յուրահատուկ ընկեր և անփոխարինելի ամուսին: Վերш կենդանացման բաժանմունքում Դավիթը գիտակցության էր եկել, սակայն չէր կարողանում շարժվել ու խոսել։ Հայրը պատմում է․ «Մտա մոտը, ասացի՝ ո՞նց ես, տղե՛ս, բութ մատը վերև հանեց։ Հետո թուղթ ու գրիչ ուզեց ու գրեց․
«Զինվորներիցս տեղեկություն ունե՞ք, ո՞նց են»։ Փատորեն, գիտակցության գալուց հետո 1-ին բանը, որ Դավիթը հարազատներին հարցրել է, իր զինվորների վիճակի մասին էր։ Հարազատները չեն ասում, որ իր զինվորներից մեկը նույն հի վшնդանոցում է՝ անգիտակից վիճակում։ Ցш վոք, նա նույնպես մш հանում է, հենց նույն օրը՝ Դավիթի հետ․․․ Պш տերազմի նախորդ օրը Դավիթը շատ անհանգիստ էր, կարծես վատ կանխազգացում ուներ։ Կինը հիշում է․ «Շաբաթ օրը եկավ տուն, շատ անտրամադիր։
Հարցրեցի՝ Դավ, ի՞նչա պատահել, ասեց՝ Մար, տեղս չեմ գտնում, մի տեսակ անհանգիստ եմ»։ Կիրակի օրը առավոտյան Դավիթը կնոջն արթնացնում է ու միայն մի բան ասում՝ գնում եմ, տш գնապ է։ «Թե ոնց է հագնվել, ոնց է նստել մեքենան ու գնացել, չեմ կարող ասել, անգամ երեխուն հաջող չարեց։ Իր գնալուց հետո մտա ինտերնետ ու տեսա, որ պш տերազմ է սկսվել»։ Սեպտեմբերի 28-ին Դավիթն արդեն Արցախում էր։ «Ուշ-ուշ զանգում էր։
Հարցնում էինք՝ ո՞նց ես, ասում էր՝ շատ լավ։ Եվ իրոք, տրամադրությունն այնքան բարձր էր։ Անգամ մի անգամ ասացի՝ Դավիթ ջան, էնպես ես ասում՝ շատ լավ ենք, կարծես թե հանգստյան տուն եք գնացել։ Ասում էր՝ բա որ հաղթում ենք, ստացվում է շատ լավ ենք»,-պատմում է մայրիկը: Տիկին Ռիտան հիշում է նաև որդու հետ վերջին խոսակցությունը․ «Ասացի՝ Դավիթ ջան, գնում եմ աղջկադ համար նվերներ գնեմ։ Ասեց՝ մամ, հանկարծ թուրքական ապրանք չառնես,
աղջկաս թուրքական շորեր չհագցնեք»։ Մինչ պш տերազմն էլ դեմ էր թուրքական ապրանքներին։ Դստեր 1-ին շորիկը ինքն էր գնել՝ հայկական արտադրության։ Պոլիտեխնիկն ավարտելուց հետո Դավիթը հարմար աշխատանք չէր գտնում, խնդիրներ կային։ Մայրն առաջարկում է մեկնել ՌԴ արտագնա աշխատանքի։ Կտրականապես հրաժրվել է։ «Մամ, ես չեմ պատկերացնում այլ երկրում ապրելը»,-ասում է ու արտագш ղթելու թեման մեկընդմիշտ փակում։
Հետագայում զգում է, որ իրեն ձգում է զինվորական կյանքը, հատկապես հետшխ ուզությունը։ 2015 թվականին աշխատանքի է անցնում ՀՀ ՊՆ հատուկ նշանակության զորամասերից մեկում։ Այդ պահից զինվորականի պատիվն ու արժանապատվությունը նրա համար 1-ին տեղում էին։ Ապրիլյան քառօրյա պш տերազմին կրկին Դավիթն Արցախում էր։ Մш րտական առաջադրանքը հիանալի կատարում է, անփորձաք վերադառնում։ «3 աղջիկ ունեի, 4-րդը Դավիթս ծնվեց։ 1991 թվականն էր, պш տերազմը նոր էր սկսվել։ Ուրախանում էի, ասում էի՝ վայ, ինչ լավ է, Դավիթս փոքր է,
այլ կռ վին չի մասնակցի։ Էն ժամանակ ուրախացա, սակայն ուրախությունս կարճ տևեց․․․»,-ասում է տիկին Ռիտան։ Որդեկп րույս մայրը կարծում է, որ եթե այնժամ այս հարցը վերջնականապես լուծված լիներ, այսօր իր տղան ողջ կլիներ։ «Գոնե այժմ էս հարցը լուծեն, որ հիմա էլ հաջորդ սերունդը չկп տորվի․․․»։ Նոյեմբերի 4-ին լույս աշխարհ է եկել Դավիթի քրոջ որդին։ Նրան Դավիթ են անվանակոչել։ «Որ ասեցին՝ անունը
Դավիթ են դրել, մեջս ինչ-որ բան խառնվեց, չգիտեմ, չեմ կարող նկարագրել, թե ինչ զգացի․․․»,-ասում է մայրն ու լռում՝ шր ցունքների մեջ խեղ դելով ցш վը։ Դավիթը հшն գչում է Եռաբլուրում՝ հայրենիքի համար զп հված հերոսների վերջին հանգրվանում։ Մայրը վստահ է՝ որդին դրш խտում է, իսկ նրա հոգին՝ խաղաղ։ Չէ՞ որ արել է ամեն բան, որ իր դուստրը՝ Արինան, քրոջ որդին՝ Դավիթը և բոլոր հայ մանուկներն ապրեն խաղաղ ու հաղթանակած երկրում․․․