Արցախյան հերոս Ալբերտ Հովհաննիսյանի հայրը գրում է. Ամենածանր պահին բոլորն օգտվեցին առիթից: առաջինը զե նք գո ղացավ, հաջորդը ծառեր հատեց, մեկն առանց տիրոջ մնացած տուն թալա նեց, մյուսն աթոռակռի վ արեց,

իրար աչք հանեցին, իրար տակ փորեցին, իրար հայհոյեցին, 7 պորտ шնիծ եցին, ընկածին տր որեցին․․․ առիթից լոկ զինվորը չօգտվեց․․․ դիրքում, հող և կեղ տերի մեջ կանգնած, չսափրված, օրերով աչք չփակած, կուշտ փորով ու հանգիստ խղճով ուտելիք չկերած, ոտքերը կոշ տուկներով պատված,

միգուցե և ցրտից ձեռքերը սшռած, ինչ որ մեկին անսահման կարոտած, սեփական մш հին սեփական աչքերով նայող զինվորը, ով կռ իվ տվեց, սակայն ոչ հայի դեմ․․․ կռ իվ տվեց, որ Ձեզ առիթից օգտվելու առիթ ընձեռի։ Սակայն չգիտես ինչու բոլորը՝ այդքան թանկ գնով ընձեռված առիթը սխալ օգտագործեցին․․․ ինչի՞ պետք է ուրիշի

փայփայած զավակը կյանքը տա, որ մենք իրար կпկորդ կրծ ենք․․․ երևի հենց դուք շահեցիք ՏՂԵՔ, որ չտեսաք կյանքը Ձեզնից հետո․․․ դուք հաղթեցիք թուրքին, մենք մեր մեջի թուրքին հաղթել չկարողացանք․․․