Ռուս հասարակական գործիչ, քաղաքագետ Սերգեյ Կարնաուխովը թելեգրամյան իր ալիքում գրառում է կատարել, որտեղ մասնավորապես ասվում է.
«Ինձ օրական հարյուրավոր անգամներ տшն ջում են՝ հարցնելով՝ արդյոք իմ նախնիների մեջ հայեր կան։ Պատասխանեմ ՝ ոչ, չկան։ Բայց
իմ նախնիների մեջ բոլորը մարդիկ էին։ Ու դրա համար ամենևին էլ պարտադիր չէ ունենալ հայկական կամ այլ ար յուն, որ տարբերակել բարին ու չա րը, ճշմարտությունը և կեղծիքը, չվա խենալ հшն ցագործությունը հшն ցագործություն անվանելուց։ Բավական է մարդ լինել։
Սակայն մեր օրերում հայտնվել է երկու ամենաբացասական շքեղություն՝ լինել մարդ և սիրել հայրենիքը։ Ես միշտ հիշում եմ նման դեպքերում Լեւ Գումիլեւի խոսքերը: «Դուք կարող եք համապատասխանել ինքներդ ձեզ պատմության յուրաքանչյուր ժամանակահատվածում. դու կարող ես ապրել՝ մնալով ինքդ քեզ հետ, դш տապարտվելով ծանր ճակատագրի, ու հետո,
թերեւս, դու ես, որ դիպչելու ես պատմության թելին, ու դա քո ձեռքից կհնչի … »: Այս հատվածում կան բազմաթիվ շեշտադրումներ: Բայց դա չպետք է դնել պատմության մեջ ներգրավվածության վրա, այլ ամենակարևորի վրա ՝ մարդկության հետապնդում: Անգամ անարժան զր կանքներ զգալիս: