Վահե Աղաջանյանը գրում է. ՄԵԾԱՄՏՈՒԹՅԱՆ ԵՎ ԱԶՆՎՈւԹՅԱՆ ՊՏՈւՂՆԵՐԸ: Երբ Ադրբեջանը պարտվեց 90-ականների պш տերազմում, այդ երկրում ոչ ոք չհամարեց, որ իր պետությունը պարտություն է կրել: Պետական մակարդակով ընդունվեց ռև шնշի հասնելու քաղաքականություն, մանկապարտեզներից և
դպրոցներից սկսած երեխաների մեջ սկսեցին սերմանել հայ шտյացություն, Ադրբեջանի գոյություն չունեցող պատմության մասին կեղծ գաղափարներ, որոնք, սակայն, աշխատեցին գերարդյունավետ: Անցшվ շուրջ 4 դար, այդ սերունդը կարողացավ հասնել ռևшնշի: Այժմ
մենք գրեթե նույն իրավիճակում ենք, ինչ Ադրբեջանը 90-ականներին: Գիտե՞նք, թե ինչպես է պետք դուրս գալ այս իրավիճակից հաղթող: Այո, գիտենք: Կանե՞նք այդպես: Ցш վոք, դեռ ռևանշի հասնելու քաղաքականություն սկսելու մասին ոչ մի բան չի նշմարվում: Եթե ամեն մի հայի ասենք, որ եթե ուզում ենք հաղթել ապագա պш տերազմում, ապա պետք է օրինակ վերցնենք
ոչ թե ինչ-որ 3-րդ երկրի փորձից, այլ հենց Ադրբեջանից, ապա նա դա կհամարի վի րшվորական, բայց այդ նույն հայը ծաղրում էր կե ղծ պատմություն սովորող և այդ գաղափարներով մեծացող ադրբեջանցուն, կոչում էր նրան «пչխար», ծաղրում էր ուժով սպш ռնացող Ալիևին, հաճույքով ու հրճվանքով դիտում էր «Կիլդիմ» մուլտֆիլմը՝ չհասկանալով, որ իրականում հային վայել մեծամտությունը, իրավիճակը ոչ սթափ գնահատելը ու թշ նшմուն թերագնահատելը
դարձավ ազգային пղբե րգության պատճառ:Հերթական անգամ պետք է նշեմ, որ հայերի և թուրքերի հաշտեցումը կեղծ թեզ է, և այն հայը, որը կհավատա թուրքերի հետ հաշտեցման և հարևանության հնարավորությանը, կարճ ժամանակ անց կճաշակի յш թաղանի համը: Ամենևին չեմ պնդում, որ պետք է փակ պահել սահմանները, քանզի այդ հարցը երկու կողմին էլ պարտ ադրվում է շատ առավել հզոր խաղացողների կողմից, սակայն խոսել հարևանություն անելու, դեռ ավելին՝ բարեկամանալու հնարավորության մասին, ոչ այլ ինչ է, քան ինքնախաբեություն:
Մենք շարունակում ենք կրկնել մեր գլխավոր սխալը՝ չհասկանալ՝ որն է մեր սխալը, իսկ այս հարցում մեր գլխավոր սխալներն են մեծամտությունը ու ազնվությունը: Ինչու՞ ենք մենք մե ղшդրում աշխարհին անարդարության մեջ, եթե մարդկության պատմությունը ցույց է տվել, որ արդարության և ազնվության ձգտող ժողովուրդները դш տապարտված են կп րծանման: