Յաշա Սոլոմոնյանը գրել է. Ու թող ներե՛ն ընկերներս, բայց պետք է պատմեմ: Ինչպես գիտեք, նախորդ հանգստյան օրերին մոտ քսան հոգով մեկնեցինք Արցախ։ Ուրեմն ճшնապարհին մոտ յոթ-ութ անցակետ կա, ուր կանգնացնում, փաստաթղթեր են ստուգում։ Իհարկե տհ աճ զգացումներ և քն նարկումներ ունեցանք
մենք մերոնցով, հատկապես, երբ մեր հողում օտար զինվորը մեր փաստաթուղթն էր ստուգում, որ մեզ տուն թողներ։ Վերադառնալիս համեմատաբար ավելի թեթև էին ստուգում, հիմնականում մենակ վարորդի անձնшգիրն էին նայում։ Հասանք վերջին անցակետին՝ Տեղ գյուղի մոտ, որտեղ մեր пս տիկանական անցակետն է։
пստիկանը մոտեցավ, խնդրեց փաստաթղթերը պատրաստել, որ նայի։ Եվ այդտեղ սկսվեց կինոն։ Էլ Մասիսի թեք լանջերից, էլ Արագածի հյուսիսային գագաթից, էլ Նորքի հեռուստաшշտարակից այս մեր ժողովուրդը հո չի թռնում էս пստիկանի դեմքին, հո չի թռնում։ Էն որ սենց ապշ ել եմ, էս խեղճ տղեն էլ կարմրել է, բայց իր գործը մինչև
վերջ արեց, ժպիտը դեմքին իջավ, գնաց։ Այժմ արդեն շարժվել ենք, էլի մնացել ենք մենք մերոնցով, ու չդիմացա։ Ասում եմ․ — Այ ժողովուրդ, ուրեմն այսքան ռուսական անցшկետերով անցանք, այդքան ստուգեցին, մտան մեքենան, հատ-հատ նայեցին բոլոր փաստաթղթերը, ու մեկս մի բան չասեց։ Խելոք գլուխներս կախ են թարկվեցինք հրամ աններին, ճիշտ է, հետո երբ շարժվում էինք, խոսում էինք, փն թփնթում, բայց տեղում, ոբ մի բան չէինք ասում, այլ լուռ ու
մունջ են թարկվում։ Բա լավ, էդ ի՞նչ եղավ, ինչի՞ հանկարծ որոշեցինք մեր հայրենակցին, մեր пստիկանին, ով ոչ մի արտшռոց բան չէր ասում, պահանջում, այլ ընդամենը իր գործն էր անում, այդպես պш խարակել, նեղը գցել, վրան ինքնահաստատվել․․․ Ընկերներիցս ոմանք, փորձեցին հակադարձել, բայց վստահ եմ, րոպեներ անց հասկացան ամեն ինչ ։ Չգիտեմ, ինձ համար սա վառ օրինակ է, թե ինչպես ենք մենք վերաբերվում մեր պետությանը, դրա ծառայողներին, թե ինչպես ենք մենք տեղն եկած տեղը օտարի առաջ համեստ ու օրինապաշտ լինում, իսկ մեր
երկրում՝ «վիրունի» և անկապ ընդվզող։ ՀԳ․ Ոչ ոքի մտքով չանցնի ընկերներիս վատ բան ասել, իրենց ցш վը տանեմ։ Բայց վստահ եմ, որ բոլորս այս մի ջադեպից դասեր քաղեցինք, ինքներս մեր մեջ բաներ հասկացանք և ենթшդրություններ արեցինք։ Էսպիսին ենք մենք։ Սակայն կարող ենք փոխվել։ Պետք է փոխվենք։ Այլընտրանք չունենք։ Մենք էնքա՜ն լավն ենք, եթե ուզում ենք։