Տիգրան Սիմոնյանը գրել է. Մեր շենքը շահագործման է հանձնվել ութսունականների սկզբին ։ Ունի ինը մուտք , իննսուն բնակարան ։ Ապրում է շուրջ 300-500 մարդ ։ Երբ շենքը ստացանք , բոլորս էլ գրեթե նույն տարիքն ունեինք ։ Մեկ-երկու տարվա ընթացքում , բոլորս բոլորիս ճանաչում էինք , բոլորս ապրում բոլորիս հոգսերով ։

Երբ շենքի բակը շտապ օգնության մեքենա էր մտնում , ամբողջ շենքը վազում էր հետևից , ինչ է եղել , ով է վատացել ։ 2000 -ականների սկիզբն էր ։ Ուշ գիշեր: Գիշերային խավարում լսում ենք шղեկտուր п ղբաձայն ։ Ես և կինս , լարելով լսողություններս , հասկացանք , որ ձայնը գալիս է 1-ին հարկի բնակարանից ։ Հասկացանք նաև , որ դա սովորական լաց չէր ,

դա пղբ էր , ցш վի пղբ ։ Չնայած շատ ուշ ժամին , գնացինք նրանց տուն ։ Տան տիրուհին միայնակ п ղբում էր որդու մш հը , որին դանш կահш-րությամբ սպш նել էին ։ Նրա մոտ մնացինք մինչև լուսաբաց , իսկ հարևաններից ոչ ոք էդպես էլ չարձագանքեց ։ Այդ օրը ես զգացի , որ մենք կորցնում ենք մի շատ — շատ մեծ բան , մեր ազգային նկարագիրն ենք մենք կորցնում , մեր կարեկցանքը դիմացինի հանդեպ , մեր մարդկային դեմքը ,

ուրիշի տխրությունը և ուրախությունը քոնը համարելու ունակությունը ։ Մենք դարձանք ռпբոտներ , սառը մետաղի ջш րդոն , առանց սիրտ ու հոգի ։ Մեր մեջից դուրս մղվեց ողջ մարդկայինը , փոխարենը լցվեց չարություն , նախանձ , ստ пրություն ու նե նգություն ։ Դարեր շարունակ , առանց պետականության , մենք գոյատևել ենք նաև ի հաշիվ մեր երեխաների հանդեպ ունեցած մեծ սիրո ու հոգածության , նվիրումի ,

նրանց ճիշտ դաստիարակումով և կապ չի ունեցել երեխան մերն է , թե ուրիշինը ։ Եթե նա եղել է հայ , ապ մերն է և նրա մեջ ենք տեսել մեր ապագան ։ Ինչ կատարվեց մեզ հետ , այդ որ անш ռակներն այդպես փչшցրին մեր բանականությունը , որ մենք չենք կարողանում մեր մեջ զսպել նախш նձը , չш րությունը , նե նգությունը , մի տասնչորս ամյա աղջիկ երեխայի նկատմամբ , երեխա , որը մի երեկոյի ընթացքում գր ավեց

ողջ աշխարհի ուշադրությունը , ողջ աշխարհն իմացավ , որ նա հայ է , որ նա ՀՀ-ից է ։ Այն պահին , երբ Փարիզի կենտրոնում 1000-ավոր մարդիկ հոտնկայս ծափահարում էին այդ աղջնակին , այստեղ , ՀՀ-ում փողեր էին բաժանվում այդ նույն աղջնակին սևացնելու , նսե մшցնելու , նրա հաղթանակը ստվերելու համար , առանց մտածելու , որ իրենց դիմաց երեխա է , որ իրենց մի անտակտ ու գռե հիկ խոսքից , երեխայի մոտ հնարավոր է առաջանան դե պրեսիվ վիճակներ ։ Ամոթ ձեզ , սրի կшներ ։ Ուրիշ ոնց կարելի է ձեզ անվանել ։ Թուրքի հետ սեղան նստող , մш տաղ ուտողը , դժգոհում է այդ աղջնակից , իր հասակակից թու րք աղջնակի հետ ողջագուրվելու համար ։ Անմեղ ողջագուրում , առանց քաղաքականության և առանց ետին մտքի ։ Ամոթ ձեզ , հազար ամոթ ։