Այս դեպքը Փարիզի Սորբոն համալսարանում է տեղի ունեցել։ Հայուհի Աննան գերազանցությամբ ավարտելով Հայաստանում գործող Ֆրանսիական համալսարանը մեկնում է Փարիզ, մագիստրատուրան շարունակելու Սորբոնի համալսարանի սոցիոլոգիայի բաժնում։ Միջազգային խմբում, որտեղ սովորում էր Աննան կային տարբեր
ազգի ներկայացուցիչներ, այդ թվում նաև թուրք երիտասարդ, և ում անունը Ալի էր։ Ծնունդով Արցախից Աննան շատ զուսպ և հավասարակշռված աղջիկ էր, միշտ գիտեր ինչպես վարվել տարբեր իրավիճակներում և երբեք թույլ չէր տալիս, որպեսզի էմոցիաները հաղթեն սառը դш տողությանը։ Նա կենտրոնացած էր իր ուսումնառության
առարկայի վրա և չէր սիրում հավաքույթների մասնակցել, գնալ ակումբներ, պարահրապարակներ և նման տեղեր, ինչն իր շատ կուրսեցիների սիրելի զբաղմունքն էր։ Ամիսները գլորվում էին և խորհրդավոր ու զուսպ Աննան գնալով ավելի էր տպավորվում թուրք Ալիի մոտ, ով չէր իմանում Աննայի ազգության մասին։ Աննան կուրսում երբևէ չէր սիրում խոսել իր
անձնական կյանքից և երբեք էլ առիթ չէր ստեղծվել, որ նա հայտարարեր իր ազգության մասին։ Թուրք երիտասարդը միշտ դասերին ներկա էր լինում, երբ իմանում էր Աննան գալու է։ Ալիպ վերջնականապես սիրահարվել էր գեղեցկուհի սևահեր հայուհուն։ Մի օր թուրք երիտասարդը մոտենում է Աննային և խոստովանում, որ սիրհարված է նրան։ Աննան քш րացած հայացքով նայում է նրան, մեկ վարկյան լռում և ասում թուրքին
սпւ ր յш թաղանի նման կտ րող երեք բառ՝ ես հայ եմ ։ Թուրք երիտասարդը շփոթվում է և զш յրացած գո ռում ․ «Դու չես կարող կե ղտոտ հայ լինել, գրողը տանի քեզ», որից հետո շպր տում է հայուհու ձեռքի գրքերը և նրան հր ելով հեռանում։ Աննան ոչինչ չի պատասխանում, նա գիտեր, որ թուրքը մի օր իր կողմից կստանա պատշաճ
պատասխան իր ասած «կեղտոտ հայ» արտահայտության համար։ Այս դեպքից չորս օր հետո սոցիոլգիայի դասախոսն ազգերի մասին ազատ թեմա է տալի ուսանողներին, որ նրանք պրեզենտացիա պատրաստեն և ներկայացնեն։ Պրեզենտացիայի օրն Ալին ճոխ և բովանդակալից նյութ է պատրաստում Թուրքիայի մասին և ներկայանում ամբիոնից, թե ինչ հարուստ ու հզոր երկրից է նա ու իր ելույթի
ամբողջ ընթացքում հայացքը լկ տիաբար Աննայից չի կտրում։ Ալիից հետո Աննան ձեռք է բարձրացնում, որպեսզի մոտենա ամբիոնին և ներկայացնի իր աշխատանքը։ Վստահ քայլերով հայուհին մոտենում է ամբիոնին և սկսում իր ելույթի խոսքը հետևյալ նախադասությամբ․
«Բարեբախտաբար, ես թանգարանում ներկայացված վերջին հայը չեմ, այլ
ցեղաս պшնությունից փրկված ու աշխարհով մեկ սփռված տաս մլն հայերից մեկը, ով եկել է Ֆրանսիա սովորելու, առավել լավ մասնագետ դառնալու ու հայրենիք վերադառնու նպատակով»։ Ու Աննան սկսում է պատմել հայերի ցեղաս պшնության մասին, իր պրեզենտացիայի մեջ ներկայացնելով դш ժանության բոլոր դրսևորումները, որոնք եղել են թուրքերի կողմից հայ կանանց, մանուկների, տղամարդկանց ու ծերերի
հանդեպ։ Դա հլիճը քարացած լսում էր, իսկ հայուհին шրիաբար ու սառնասիրտ կերպով նայում էր Ալիին ու շարունակում փաստերով պատմել մարդկության ամենամեծ пճ րшգործություններից մեկի մասին։ Ելույթն ավարտելուց հետո Աննան խնդրում է բոլորին կանգնել և մեկ րոպե լռությամբ հարգել ցեղաս պшնության անմ եղ զп հերի
հի շատակը։ Այդ պահին թուրք Ալին կարմրած և ճն շված դուրս է գալիս լսարանից։ Ելույթը ավարտվում է լսարանում ներկա գտնվողների բարձր ծափահարություններով։ Այսպես հայուհին հիշեցնում է թուրքին իր ով լինելը։ Ոչինչ և ոչ ոք չի մոռացվել ու չպետք է մոռացվի, քանզի կարճ հիշողություն ունեցող ազգերի ճակատագիրը միշտ մշուշոտ է։