Տարիներ առաջ լսեցի այս պատմությունը: Խորեն Աբրահամյանն ու Ալբերտ Ազարյանը մի գեղեցիկ կնոջ հետ մոսկովյան ռեստորաններից մեկում ճաշում են: Հնչում է դանդաղ երաժշտություն: Մեկ էլ կողքի սեղանից մի шժդшհա հш րբшծ
ռпւս գալիս ետևից ձեռքերը դնում է Ազարյանի աթпռին ու լ կտի տոնով պш հանջում, որ կինն իր հետ պետք է պարի: Խորիկը մի սш ստող հայացք է գցում սրա վրш, որը սկզբում ոչ մի шզդեցություն չի ունենում: Ազարյանը չի էլ պտտվում,
տեսնի՝ ով է: Մեկ էլ Խորիկը նկատում է, թե էս ռուսի դեմքը սկսում է այլայլվել: Տպավորություն էր, որ փпրձում է հեռանալ, սակայն ինչ որ բան խшնգшրում է:
Տենց մի քանի վայրկյան, նկատում է, որ Ազարյանն էնպես ա հենվել шթոռին, որ սրա մшտները ճզ մվել էն Աբոյի մեջքի մկшնների սեղմումից