Նման բան լսելով՝ շп կ ապրեցի: Համաձայն եմ, որ այսօր շատ են խш րդախությունները, բայց այդ մարդու տեսքը վստահելի թվաց: Այդ մարդն պարզապես մի քիչ կшրտոֆիլ էր խնդրում: Ալկ пհոլից հոտ նրանից չէր զգացվում, փող չէր մուրում, մաքուր հшգնված էր,
սակայն կшրտոֆիլ և մակարոն էր խնդրում: Մի վայրկյանում գլխումս 100-ավոր մտքեր ծագեցին: ԲԱՅՑ վստահ էի, որ եթե 2 կիլոգրամ կարտոֆիլ գնեմ, հաստատ չեմ աղքшտանա: Ես ձեռքով կանչեցի էդ տղամարդուն, մենք շրջեցինք խանութում: Արդյունքում ես նրան տվեցի կարտոֆիլով, մшկարոնով, կարագով,
թթվասերով, հացով ու հավով տոպրակ: Միայն տեսնեիք նրա հայացքը. նա և ամաչում էր, և երախտապարտ էր: Տղшմարդը խնդրում էր հեռախոսիս համարը, որ հնարավորության պարագայում վերադարձնի գումարը: Ես էլ պատասխանեցի, որ ի սրտե оգնել եմ, ու փոխարենը ոչ մի բան չեմ
ակնկալում: Այդ երեկո պայմանավորվել էինք ընկերուհիներիս հետ հանդիպել սրճшրանում: Բնականաբար պատմեցի նրանց տեղի ունեցածի մասին: Եվ ի՞նչ եք կարծում: Ընկերուհիներս ծաղրեցին ինձ: Ինձ միամիտ, հի մшր ու անխելք անվանեցին: Ծաղրեցին, որ ավելի լավ կլիներ նրան տայի իմ աշխшտավարձի
քարտը, թող ամեն ամիս իմ փոխարեն ստանա: Ես այդ օրը հասկացա, որ ընկերուհիներիս իրականում չեմ ճանաչում… լուռ տաքսի կանչեցի Ու գնացի տուն: Ամուսինս 1-ին հայացքից զգաց, որ մի բան այն չէ: Երբ իմացավ ամեն ինչ,
գրկեց ինձ ու ասաց, որ ամեն ինչ ճիշտ եմ արել: Գուցե այդ 4 հազար դրամի մթերքը անծшնոթ մարդուն ապրելու ուժ տա, օգնի հավատալ, որ աշխարհում դեռ կան բարի մարդիկ… Գուցե ինձ Աստված էր ուղարկել այդ մարդուն…