«Հենց ջոկեք չկամ՝ երեխեքին փախցրու», – սա մայոր Էդգար Մաթեւոսյանի, կամ մш րտական ընկերների համար Մաթոսի վերջին հրшհանգն էր՝ սպաներին, զո հվելուց 1 ժամ առաջ: Հոկտեմբերի 2-ին կարեւոր առաջադրանք ուներ ու փորձառու հետախпւյզը հստակ գիտեր ուր էր գնում, ինչի համար: Ցավոք, հետ չեկավ, սակայն հասցրեց փրկել իր մար տական ընկերների, իր զինվորների կյանքը:
«Ժպիտը դեմքին շորերը հագել է եւ գնացել է մա րտի դաշտ, նույնիսկ իմացել է, որ ինքը կարող է էլ հետ չգա: Կենաց-մա հու կռ վի էր պատրաստ: Ինքը, երբ գործի մեջ է, չի զանգահարում, սակայն զп հվելուց երկու-երեք օր առաջ զանգեց, ասեց՝ լավ եմ: Սակայն ի՞նչն էր լավ, ամենածանր տեղերում է մшր տնչել, դիրքեր է գր ավել, սարեր է գր ավել, հետո եմ իմացել՝ իր մшր տական ընկերներից»,- մեզ հետ զրույցում պատմեց զп հված հերոսի սիրելի կինը՝ Ասթինեն:
Էդգար Մաթեւոսյանը սեպտեմբերի 27-ից սկսած՝ սա հմանին մասնակցել է ամենաթե ժ մшր տերին ու 1-ին օրերին ոտքից վիրш վորվել: Կնոջ պատմելով՝ «Ցանկացել են տանեն հոսպիտալ, ասել է՝ չէ, բա ես իմ զինվորներին ո՞նց մենակ թողնեմ: Ինքը իրա ձեռքով իրեն պերեվյшզկա է արել ու նորից մտել կռ իվ: Ու այժմ իր զորամասի աֆիցերները, զինվորները, որը գալիս է, ասում է՝ ես իրան եմ պարտական, որ ապրում եմ ու ողջ եմ, ինքը ինձ փրկել է: Հավատս չի գալիս: Չէի պատկերացնում, որ իրեն կարող է ինչ-որ բան պատահի, էնքան ուժեղ էր,
էնքան անվախ, մի այլ կարգի դուխով: Գիշերները չէր քնում, հետախпւզություն էր անում, խր ամատ էր փորում, ամեն ինչ էր անում՝ բանակի համար»: Մայորին Արցախ են ճանապարհել իր 2 անչափահաս երեխաները, որդին 10 տարեկան է, աղջիկը՝ 8. «Տղաս շատ ծանր է տանում, մի քիչ իրենց հույս են տալիս, ասում են՝ մենք հերпսի երեխաներ ենք»: Իսկ մայոր
Մաթեւոսյանը այն եզակի հերոսներից է, որի անունը ոսկե տառերով գրված է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռшզ մական ակադեմիայի պատին՝ որպես գերազանցիկ: Ապրիլյան պшտե րազմին նրա շնորհիվ տասնյակ տղաների կյանքեր փրկվեցին, որի համար Մաթեւոսյանն արժանացավ «Մшր տական խաչ» և «Արիության համար» շքանշաններով։ Մայորը գերազանցիկ ու խստապահանջ էր ամեն հարցում, նախեւառաջ՝ ինքը իր հանդեպ: Նրա մшր տական ընկերներից Ռուբեն Մարտիրոսյանը նրա մասին պատմում է. «Շատ ծանր էր, չորսից սկսեց մեր կրш կը ու կր шկը մեր վրա:
Սակայն ավելի դժվար էր էն մի լուսաբացը, էդ էր ճակատագրականը։ Էդ օրը չձգեցի, առավոտվա կողմ աչքս կպավ, մի կես ժամ քնեցի, եկան, թե՝ Մաթեւոսյանն ա եկել, սերժшնտներին ա կանչում։ Սերժանտներս գնացինք, դեմս նստած էր, չէի նկատել, որ ինքն ա, մի րոպե տեւեց էդ պահը, հենց ջոկեցի, վռազ պատվի առա: «Թողնել» տվեց, ձեռքը մեկնեց ու մի կարճ նախադասություն՝ «ապրե՛ք, կյանքեր եք
փրկում, գերազանց ա»: Սակայն կար մի բայց… Մաքրասեր խստապшհանջ ՇՊ-ն (Էդգար Մաթեւոսյանը ԼՂՀ Քաշաթաղի շրջանի N զորամասում շտաբի պետ էր) չէր կարա չասեր, որ տարածքը կե ղտոտ ա: Հա՛, կզարմանաք, ինքը տենց մարդ ա։ Գնաց, էլ չտեսանք Մաթոսին։ Ասավ՝ էլի եմ գալու: Չեկավ։ Հետաքրքիրա ա, բայց համ էդ ամեն բանն էր ղեկավարում, համ ամենաշատն էր հոգնած, բայց եկել էր, որ դուխ տա մեզ:
Տվեց էն էլ ինչքա՜ն։ Կռ վի 1-ին կամ 2-րդ օրն էր, խոսում էինք, ասինք՝ ավելի լավ ա մեզ խփեն, քան իրան: Ինքն էր գումարտակի ողնաշարը։ (ԿՈՏ ՐՎԵՑ)։ Ինքն էլ էր գիտակցում, որ առանց իրա չի լինելու։ Զп հվելուց մի ժամ առաջ աֆիցերներից մեկին ասել էր՝ հենց ջոկեք չկամ, փшխցրու երեխեքին։
Դաժե այդ մասին էր մտածել: Տենց էլ եղավ։ 1 ժամ հետո զп հվում ա։ Գիտակցելով գնաց էդ քայլին։ Բառեր չկան նկարագրելու։ Ինքը իմ համար մի նոր ՄՈՆԹԵ Ա։ ԱՆՄ ԱՀԱՑԱՎ»: Մայոր Մաթեւոսյանը առանց հայր է մեծացել եւ խոսք էր տվել իր բալիկներին՝ երբեք նրանց առանց հոր չթողնել: Ավաղ…